فتح پلاسان

فتح پلاسان

درباره نویسنده امیل زولا:

امیل زولا (Émile Zola) نویسنده کتاب فتح پلاسان، زاده‌ی ۲ آوریل ۱۸۴۰ و درگذشته‌ی ۲۹ سپتامبر ۱۹۰۲، رمان نویس، نمایشنامه‌نویس و روزنامه نگاری فرانسوی بود. او مهم ترین نماینده‌ی مکتب ادبی ناتورالیسم و عاملی مهم در گسترش تئاتر ناتورالیستی بود. زولا نویسندگی را در سبک عاشقانه آغاز کرد. او قبل از دستیابی به موفقیت به عنوان نویسنده، به عنوان کارمند در یک شرکت حمل و نقل کار می کرد و پس از مدتی در بخش فروش یک نهاد انتشاراتی مشغول به کار شد. زولا همچنین برای روزنامه های سیاسی مطلب می‌نوشت. او در سال ۱۸۶۷ و هنگامی که در کار روزنامه نگاری فعالیت داشت، نخستین رمانش را منتشر کرد. زولا برای اولین و دومین جایزه‌ی نوبل ادبیات در سال ۱۹۰۱ و ۱۹۰۲ نامزد شد اما این این جایزه را دریافت نکرد.

درباره کتاب فتح پلاسان:

قسمتی از کتاب فتح پلاسان:

موره قبل از ازدواجش در دکان تنگ و کوچک خانواده روگن که در محله قدیمی شهر واقع شده و بوی ورشکستگی از آن بلند بود کار می‌کرد. آقا و خانم روگن پیوسته مورد سوءظن و بی‌اعتمادی وی بودند. به علاوه آنها نیز به نوبه خود کینه ژرف و سختی از موره در دل داشتند و مخصوصا از او به عنوان بازرگانی که در ظرف مدت کوتاهی معاملات سودبخشی انجام داده و پول زیادی به دست آورده بود نفرت داشتند. وقتی که دامادشان می‌گفت«من ثروتم را فقط مدیون کارم هستم» آنها لبانشان را به هم می‌فشردند، زیرا به خوبی می‌فهمیدند که این گفته‌اش آنان را به این متهم می‌کند که ثروتشان را از ظریق معاملات و بند و بست‌های پنهانی و غیرقانونی به دست آورده‌اند.

فلیسیته با وجود خانه زیبایی که در میدان فرمانداری داشت، با حسادت وحشیانه یک سوداگر قدیمی که ثروتش را مرهون صرفه‌جویی‌های پشت پیشخوان مغازه‌اش نیست، پنهانی غبطه خانه کوچک و آرام خانواده مور را می‌خورد. فلیسیته پیشانی مارت را بوسید، انگار که دختر هنوز شانزده سال دارد. سپس با موره دست داد. این دو نفر معمولا سخنان به ظاهر ملایم اما نیشداری را با لحنی تمسخرآمیز رد و بدل می‌کردند.

فلیسیته تبسم کنان سوال کرد:

-خوب! آقای انقلابی، ژاندارم‌ها هنوز دنبال شما نیامده‌اند؟

موره نیز خنده کنان جواب داد:

-نه هنوز. برای این کار منتظر دریافت دستور از شوهر شما هستند.

فلیسیته که به شنیدن سخنان موره برقی در چشمانش درخشید گفت:

-آه! حرف‌های شما واقعا به دل می‌نشینند.

مارت نگاه نفرت‌آمیزی به موره انداخت؛ او حقیقتا شورش را درآورده بود. اما موره که دور برداشته بود دوباره شروع کرد:

– واقعا ما به فکر هیچ چیز نیستیم: از شما در اتاق غذاخوری پذیرایی می‌کنیم. خواهش می‌کنم بفرمایید به سالن برویم.