سیاره‌ی تبعید (هاینیش 2)

سیاره تبعید مجموعه هاینیش جلد دوم

درباره نویسنده اورسولا کروبر له گویین:

اورسولا کروبر له گویین (Ursula K. Le Guin) نویسنده کتاب سیاره تبعید، نویسندهٔ فمینیست سبک علمی–تخیلی بود. لوگویین یکی از نویسندگان شاخص سبک علمی-تخیلی فمینیستی است. لو گویین در عرصه‌های رمان، شعر، داستان کودکان و جستارنویسی طبع‌آزمایی کرده‌است، اما بیشترین شهرتش به خاطر داستان‌های علمی‌تخیلی و فانتزی‌هایی است که به شکل داستان کوتاه یا رمان نوشته‌است. او که اولین داستان‌هایش را در این‌گونه ادبی در دهه ۱۹۶۰ به چاپ رساند، اکنون یکی از مهم‌ترین نویسندگان داستان‌های علمی‌تخیلی محسوب می‌شود.

یکی از مشهورترین آثار لو گویین داستان علمی–تخیلی دست چپ تاریکی (۱۹۶۹) است که به جامعه‌ای بدون جنس می‌پردازد. مجموعه چهارگانهٔ دریای‌زمین (۱۹۹۰–۱۹۶۸) از جمله آثار علمی–تخیلی او است. وی چندین بار برندهٔ جایزه‌های هوگو و نبیولا شده‌است.

مشهورترین آثار لو گویین علمی تخیلی هستند، اما او آثاری گوناگون شامل بیش از ۱۹ رمان علمی–تخیلی و خیال‌پردازی؛ ۹ جلد داستان کوتاه، مقالات، ترجمه، ۱۳ کتاب کودکان و شعر آفریده‌است.

او حتی با آهنگساز آوانگارد دیوید بوفورد در ساختن اپرایی در سال ۱۹۸۵ همکاری کرد. او «اپرایی برای ریگل ۹» را دربارهٔ گروهی از فضانوردان بر روی سیاره‌ای غریب نوشت. بزنگاه داستان این است که تنها یکی از فضانوردان می‌تواند شهری بیگانه را ببیند.

آثار لو گویین حامل دیدگاه‌های در حال تحول او در مورد علوم اجتماعی، فمینیسم، محیط گرایی و آرمان‌شهرها هستند.

درباره کتاب سیاره تبعید:

ششصد سال پیش، سفینه‌ای از لیگ جهانی (حکومتی فراگیر دربرگیرنده صدها سیاره)، به سیاره‌ای در سیستم گاما دراگونیز آمد. سیاره‌ای که هر سال آن، شصت سال زمینی را در برمی‌گیرد و هر فصل آن پانزده سال به طول می‌انجامد. مردمان این سفینه، شهرهایی در سیاره ساختند اما بنا بر قانون خود نمی‌توانستند از تکنولوژی‌های بسیار فراتر از تکنولوژی بومیان سیاره استفاده کنند (برای جلوگیری از نابودی فرهنگ بومیان سیاره). سرنشینان این سفینه قصد داشتند تا مردمان بومی را که همچون قبایل بدوی و کوچ‌نشین زندگی می‌کردند با تکنولوژی‌ها و دانش‌های جدید آشنا کنند و این سیاره را آماده پیوستن به لیگ جهانی کنند.

اما پس از تنها چند سال، جنگی بزرگ بین لیگ جهانی و نژادی بیگانه روی می‌دهد و سفینه ناچار می‌شود که سیاره را ترک کند؛ با این حال برخی از سرنشینان در سیاره می‌مانند تا ماموریت خود را تا زمان برگشت دوباره سفینه پی‌گیری کنند. اما سفینه دیگر برنمی‌گردد و حال ششصد سال زمینی گذشته و بیست نسل از سرنشینان سفینه در سیاره زندگی کرده‌اند. نوادگان آنها هنوز خواندن و نوشتن بلدند و کتاب‌های باقی‌مانده از گذشتگان خود را می‌خوانند ولی نمی‌دانند که سفینه واقعاً وجود داشته و یا یک افسانه است! بر اثر شرایط سخت زندگی در سیاره (پانزده سال زمستان سخت در هر سال) و نیز کم‌شدن هر ساله باروری نوادگان سفینه (که خود را تِواران می‌نامند)، جمعیت آنها کم شده و تنها چندهزار نفر از آنها در اصلی‌ترین شهرشان، لاندین، باقی مانده‌اند.

داستان از ابتدای زمستان دهمین سالگرد حضور سرنشینان سفینه آغاز می‌شود. هرساله در آغاز فصل زمستان، قبایل مهاجم شمالی به‌صورت پراکنده برای دزدی به سرزمین‌های جنوبی می‌آیند اما این بار متحد شده و نزدیک به صدهزار نفر در مسیر خود به جنوب تمام شهرهای زمستانی بین راه را چپاول کرده و مردمانشان را می‌کشند. اکنون، جیکوب آگات آلترا، رییس تراوان‌ها، مجبور می‌شود برای مقابله با این قبایل، با روسای قبایل ساکن در شهرهای زمستانی اطراف متحد شود. اما ماجرایی باعث برهم خوردن این اتحاد می‌شود. داستان درباره جنگی است که در ابتدای این زمستان سخت روی می‌دهد.

قسمتی از کتاب سیاره تبعید:

در واپسین روزهای آخرین گام قمری پاییزی، باد سردی که بوی دود و برف میداد از جانب دامنه‌های شمالی به سوی جنگل‌های رو به مو آسکاتوار وزیدن گرفته بود. دخترکی به نام رولری، پیچیده در پوستین‌های سبکش مثل جانوری وحشی با حرکات نرم و وهم انگیزی در جنگل و در دل بورانی از برگ های مرده می‌لوليد. از دیوارها که سنگ به سنگ بر دامنه‌ی تپه‌ی توار سر برکشیده بودند و زمین‌های زراعی شلوغ، جایی که اهالی مشغول برداشت آخرين محصولاتشان بودند، فاصله‌ی زیادی داشت. یکه و تنها راه می‌پیمود و کسی صدایش نمی‌زد. مسیر باریکی را دنبال می‌کرد و به سوی غرب می‌رفت. جانوران هنگام کوچ جنوبی، رد پاهای زیادی روی جاده بر جا گذاشته بودند که هرازگاهی تنه‌ی فروافتاده‌ی یک درخت یا توده‌ای از برگ های پاییزی میان این خطوط وقفه می‌انداختند.

پای ستیغ مرزی راه دو شاخه می‌شد. نخست مسیر مستقیم را انتخاب کرد اما هنوز ده قدم نرفته بود که فورا به سوی صدایی که از پشت سرش می‌آمد چرخید: صدای خش خش برگها که ضرب آهنگ منظمی داشتند.

پیکی از راه شمالی پایین می‌آمد و با پاهای برهنه‌اش بر امواج غلتان برگ‌های خشک قدم می‌گذاشت.