سرسپردگی

سرسپردگی

درباره نویسنده فرانسوا سورو:

فرانسوا سورو (François Sureau) نویسنده کتاب سرسپردگی، زاده ۱۹۵۷، وکیل و رمان نویس اهل فرانسه است. وی که از اعضای سابق شورای ایالتی بود، اکنون در پاریس کار وکالت می‌کند. او تاکنون برنده جوایز بسیاری شده که از میان آنها می‌توان به جایزه بزرگ رمان فرهنگستان فرانسه در سال ۱۹۹۰ اشاره کرد.

درباره کتاب سرسپردگی:

«سرسپردگی» در قالب مجموعه­‌ای از مکاتبات و یادداشت­‌های بین مقامات نوشته شده و با داستانی عجیب، موجز، ریتمیک و طنزی سیاه یکی از عجیب‌­ترین قسمت‌های جنگ جهانی اول را روایت می­‌کند.

درحالی که جنگ جهانی اول در بی‌خبری مطلق طرفین، ماه‌های پایانی‌اش را سپری می‌کند، نبردهای خونین بزرگی با نتایج نامشخص در خط مقدم، بین نیروهای فرانسه و آلمان در جریان است. درست در بحبوحه این بزنگاه شوم، پادشاه بلژیک طی درخواستی نامتعارف، از دولت فرانسه تقاضا می‌کند تا جلاد ویژه پاریس، دیبلر و گیوتینش را برای اجرای حکم اعدام یک سرباز به اتهام سرقت و تجاوز به دو زن بلژیکی به ورن، یکی از شهرهای کشورش که تحت اشغال آلمان هاست، اعزام کند. پس از مکاتبات طولانی دولت فرانسه با مقامات دولت‌های متخاصم، درنهایت جلاد و گیوتینش با اسکورت یک جوخه سواره نظام فرانسوی از میان آتش و خون جنگ به سلامت می‌گذرد و درست در صبح موعود، گیوتین در میدان اصلی شهر ورن، قد راست می‌کند. اما گویی سرنوشت سرباز بلژیکی در آن لحظه بخصوص با گیوتین گره نخورده بود، هرچند حکم حکومتی، لازم الاجراست…!

قسمتی از کتاب سرسپردگی:

نامه همسرمأمور اعدام پاریس به خواهرش

«نگرانم. تقریبا از سه روز پیش، آناتول پناه برده به دفتر کارش، طبقه اول، خودش را حبس کرده و فقط به نوشتن دفترهایش مشغول است. به کسی هم آنها را نشان نمی‌دهد، حتی به من. دستیاری داشت که می‌گفت تک تک اعدام‌هایش را، با جزئیات کامل، آنجا نوشته و شرح داده است. این روزها به جز آن مردک بدذات، دفومو، که سعی دارد با دسیسه چینی زیرآبمان را بزند و جایمان را بگیرد، بیشتر دستیارهایش رفته‌اند جنگ و سربازند.

شاید همین باعث شده آناتول احساس کند تنها و بی‌یار و یاور مانده. اگر جنگ اوضاع را به هم نمی‌ریخت، او احتمالا تا حالا نشان چهاردهمش را گرفته بود. این روزها دیگر حتی از شهرستان‌ها هم برای کار تماس نمی‌گیرند. جنگ کاری به سرمان آورده که به مجرمان هم رخت سربازی پوشانده‌ایم. دیگر کسی نه به آنها اهمیت می‌دهد و نه به ما. گاهی هفته‌ها می‌گذرد و آناتول حتی یک کلمه هم به زبان نمی‌آورد. وقتی بالاست، آسمان هم به زمین بیاید، حق رفتن به آنجا را نداریم و نباید مزاحمش بشویم. خودش هم پایین نمی‌آید، مگر برای…