ساعت بغداد

«اگر آدم صدای تاب خوردن آونگ را نشنود، زمان به چه درد می­‌خورد؟ دوست داشتم با این شیء ظریف صحبت کنم که نیم­ گام به پس برمی ‌داشت و نیم ­گام به پیش.»
« ساعت بغداد » نوشتۀ شهد الراوی مخاطبش را به سفری در تاریخ می‌­برد؛ به عراق. دختر جوانی سیر زندگی­‌اش را از دهۀ نود تا اوایل قرن بیست­ و­یکم بازگو م‌ی­کند. از روزگاری پرتلاطم و آبستن حوادث (جنگ خلیج فارس) و عراقی که به واسطۀ سلطه‌­اش بر کویت باید تاوان جاه­‌طلبی‌­اش را بدهد. تاوانی که با تحریم‌های اقتصادی سازمان ملل همراه است و دوران تازه‌­ای را رقم می‌­زند. دورانی ­که برای ساکنانش نیز پیامدهایی دارد و انتخاب­‌هایی گریزناپذیر.
« شهدالراوی » در داستانش از شهری سخن می­‌گوید که بهشتی خیالی است؛ دست­‌ساز است و بهره­ گرفته از رئالیسم جادویی. رئالیسم جادویی که رمان با بهره­‌گیری از آن دلنشین و خواندنی شده است.
قهرمانان که از قشر زنان و دختران جامعه انتخاب شده‌­اند، آرزوهای بزرگی در سر­ دارند و می­‌خواهند سری در سرها دربیاورند. آن­ها نسخه­‌ای از اثر جاویدان مارکز بزرگ (صدسال تنهایی) را دست به دست می‌کنند و خود را در بازسازی تخیلی گذشتۀ کلمبیا رها می‌کنند. داستان با آلام و عشق­‌ها و رویاهای آیندۀ آنان پیش می‌­رود.
ساعت بغداد با ترجمۀ مهدی غبرائی جایزۀ کتاب برگزیدۀ جشنواره بین ­المللی ادینبورگ (2018) را به دست آورده است. اثری که امید و آینده (تاریخ فردا) را در خلال داستان جذابش مدنظر دارد و از تاریخی سخن می­‌گوید که باید آن را از فراسوی ویرانی ساخت و از پارچۀ آن جامه­‌ای نو بافت:
«گاهی چیزهایی هست که نمی ‌فهمیم و معنایشان را می­‌دانیم، نه از راه کلمات، بلکه پیش ازاین­که دیگران به ما بگویند، معنایش در درون ماست.»