زندگی به روایت چخوف

زندگی به روایت چخوف

درباره نویسنده آنتوان چخوف:

آنتوان چخوف (Anton Pavlovich Chekhov) نویسنده کتاب زندگی به روایت چخوف، (زادهٔ ۲۹ ژانویهٔ ۱۸۶۰ در تاگانروگ – درگذشتهٔ ۱۵ ژوئیهٔ ۱۹۰۴) پزشک، داستان‌نویس، طنزنویس و نمایش‌نامه‌نویس برجستهٔ روس است. هرچند چخوف زندگی کوتاهی داشت و همین زندگی کوتاه همراه با بیماری بود اما بیش از ۷۰۰ اثر ادبی آفرید. او را مهم‌ترین داستان کوتاه‌نویس برمی‌شمارند و در زمینهٔ نمایش‌نامه‌نویسی نیز آثار برجسته‌ای از خود به‌جا گذاشته‌است. چخوف در ۴۴ سالگی بر اثر خون‌ریزی مغزی درگذشت.

چخوف نخستین مجموعه داستانش را دو سال پس از دریافت درجهٔ دکترای پزشکی به چاپ رساند. سال بعد انتشار مجموعه داستان «هنگام شام» جایزه پوشکین را که فرهنگستان روسیه اهدا می‌کرد، برایش به ارمغان آورد. چخوف بیش از هفتصد داستان کوتاه نوشته‌است. در داستان‌های او معمولاً رویدادها از خلال وجدان یکی از آدم‌های داستان، که کمابیش با زندگی خانوادگی «معمول» بیگانه است، تعریف می‌شود. چخوف با خودداری از شرح و بسط داستان مفهوم طرح را نیز در داستان‌نویسی تغییر داد. او در داستان‌هایش به جای ارائهٔ تغییر، سعی می‌کند به نمایش زندگی بپردازد. در عین حال، در داستان‌های موفق او رویدادهای تراژیک، جزئی از زندگی روزانهٔ آدم‌های داستان او را تشکیل می‌دهند. تسلط چخوف به نمایشنامه‌نویسی، باعث افزایش توانائی وی در خلق دیالوگ‌های زیبا و جذاب شده بود.

درباره کتاب زندگی به روایت چخوف:

قسمتی از کتاب زندگی به روایت چخوف:

در آستانه‌ی در، پیرمرد شصت ساله‌ای ایستاده بود که پالتو پوست بلندی که تا نوک پاهایش می‌رسید به تن داشت و کلاهی از پوست سگ آبی به سر گذاشته بود پرسید:

-گئورگی ایوانیچ خانه است؟

ابتدا فکر کردم یکی از طلبکاران نزول‌خوار گروزین است که گهگاه برای دریافت مبالغ جزئی نزد آرلوف می‌آمدند، ولی به مجرد اینکه پا به سرسرا گذاشت و پالتو پوستش را گشود، با دیدن ابروهای پر پشت و فشردگی خاص لبان و ردیف نشان‌های روی فراک رسمی‌اش او را شناختم، چون قیافه‌اش را قبلاً از روی عکس به دقت بررسی کرده بودم، او پدر آرلوف و همان شخصیت سیاسی معروف بود.

پاسخ دادم گئورگی ایوانیچ خانه نیست. پیرمرد لب‌هایش را سخت به هم فشرد و به فکر فرو رفت. در حالی که به جایی خیره شده بود و نیمرخ خشک و بی‌دندانش را به من می‌نمود گفت:

-یادداشتی می‌گذارم و می‌روم. راهنمایی‌ام کن!

گالش‌ها را در سرسرا کند و بی‌آنکه پالتو پوست سنگینش را از تن درآوردبه اتاق کار آرلوف رفت. در آنجا پشت میز تحریر و روی صندلی راحتی نشست و قبل از اینکه قلم در دست بگیرد حدود سه دقیقه به فکر فرو رفت و دست‌ها را آن‌چنان حائل چشم‌هایش کرد که گویی دارد آن‌ها را از تابش خورشید حفظ می‌کند؛ درست همان‌طور که پسرش به هنگام اوقات تلخی می‌کرد. چهره‌اش غمزده و متفکر بود و حالتی تسلیم و فرمانبردارانه داشت که غالباً در پیرمردان و اهل ایمان می‌دیدم.

پشت سرش ایستاده بودم و به سر طاس و گودی پشت گردنش می‌نگریستم و چون مثل روز برایم روشن بود که این پیرمرد ضعیف و بیمار هم‌اکنون کاملاً در چنگ من است. در کلیه‌ی زوایای آن خانه به جز من و دشمنم هیچ جنبنده‌ی دیگری وجود نداشت. کافی بود با مختصری تلاش فیزیکی به حیاتش خاتمه دهم و سپس برای رد گم کردن ساعتش را بردارم و از در پشتی خارج شوم. بدین‌ترتیب، بسیار بسیار بیشتر از آنچه هنگام پیشخدمت شدن انتظارش را داشتم عایدم می‌شد.