زمان فراموشی

زمان فراموشی

درباره نویسنده شارون گاسکین:

شارون گاسکین نویسندۀ کتاب زمان فراموشی، نویسنده آمریکایی است. وی علاوه بر نویسندگی داستان، به عنوان نویسنده و تهیه کننده فیلم‌های مستند از جمله STOLEN و ON MEDITATION کار کرده است. وی در یادو، مرکز هنرهای خلاق ویرجینیا، مرکز کوه آبی و راگدیل عضو بوده و دارای مدرک تحصیلی از دانشگاه ییل و دانشکده هنر دانشگاه کلمبیا است. او با شوهر و دو پسرش در بروکلین زندگی می‌کند.

درباره کتاب زمان فراموشی:

بوک لیست: “خوانندگان توسط شخصیت‌های کاملاً متأثر و دلسوز گاسکین با تمام عوارض، تضادها، شکست‌ها، غم‌ها و امیدشان جلب می‌شوند. گاسکین ماهرانه با هم تعلیق، نمایش خانوادگی و بینش دقیق عملکرد مغز را بهم پیوند می‌دهد. سوالات کلیدی و ناراحت کننده‌ای در مورد عشق و حافظه، زندگی و مرگ، اعتقاد و واقعیت ایجاد می‌کند. یک رمان که پل‌های مبهم «ادبی» و «تجاری» را از بین می برد. کتاب زمان فراموشی طیف گسترده‌ای از موضوعات مهم و ظریف را ارائه می‌دهد. که بحث‌های کاوشگری را کاتالیز می‌کند.”

دایان چمبرلین: “شارون گاسکین رمانی نوشته است که با دقت ساخته شده و بدون اینکه قلب و روح داستان را از دست بدهد. این یک داستان زیبا از پیوند بین یک مادر و پسر کوچک او و همچنین یک رمز و راز جذاب است. که این سوال جهانی انسانی را می‌پرسد “آیا ما قبلا اینجا بودیم؟” وقتی سعی می‌کنید تمام آنچه را فراموش کرده‌اید به یاد بیاورید. خواندن کتاب زمان فراموش شده به یک سفر شخصی تبدیل می‌شود.”

قسمتی از کتاب زمان فراموشی:

وقتی متخصص مغز و اعصاب به جرومی اندرسون خبر داد که زندگی‌اش عملا تمام شده است، بی‌هوا جواب داد: «اما من کارم تموم نشده.» 

معلومه که نشده. آقای اندرسون، چیزی که گفتم اصلا به معنای اخطار مرگ نیست.

هرچند منظور جرومی اندرسون کارش بود، نه زندگی‌اش؛ چون کار تمام زندگی‌اش بود.

جرومی جواب داد: «دکتر اندرسون هستم». و سعی کرد با تماشا کردن خانم دکتر – که آن سوی میز نشسته بود و از استرس اطلاع دادن خبر بیماری اندرسون دستان زیبایش را هیجان زده تکان می‌داد – وحشتش را کنترل کند.

«دکتر اندرسون؟» ساعت روی میز تیک تیک می‌کرد و اندرسون می‌توانست ورای صدای ساعت، صدای نفس‌هایش را هم حس کند.

«آقای دکتر متوجه چیزهایی که گفتم میشین؟»

تنفسا کلمه‌ای که هم دم و هم بازدم دارد. اگر انسان چنین کلمه‌ای را از دست بدهد همه چیز را از دست داده است.

« آقای دکتر…»  « متوجه میشم؟ معلومه! اونقدرها هم پرت نشده‌م؛ هنوز نه…