زرد کرومی (تابستان خاموش)

زرد کرومی (تابستان خاموش)

درباره نویسنده آلدوس هاکسلی:

آلدوس هاکسلی (Aldous Huxley) نویسنده کتاب زرد کرومی، با نام کامل آلدوس لئونارد هاکسلی، زاده ی ۲۶ ژوئیه ۱۸۹۴ – درگذشته ی ۲۲ نوامبر ۱۹۶۳، نویسنده و فیلسوف بریتانیایی و یکی از اعضای برجسته ی خانواده ی هاکسلی بود.بیشتر شهرت او به خاطر رمان هایش همچون دنیای قشنگ نو که در یک زمینه ی پادآرمانشهری از لندن تصویر شده است، یا برای کتاب های غیرداستانی اش مانند درهای ادراک که به بیان تجربه های نویسنده از مصرف یک داروی روان گردان اختصاص دارد، و یا برای طیف گسترده ای از مقالات است. او در ابتدای دوران فعالیت اش، ویرایشگر مجله ی آکسفورد پوئتری بود و تعدادی داستان کوتاه و شعر نیز منتشر کرد. بعدتر، سفرنامه، فیلم نامه و نمایش نامه نیز نوشت.

وی دهه های پایانی زندگی اش را در آمریکا گذراند و از ۱۹۳۷ تا زمان مرگش در لس آنجلس زندگی کرد. در سال ۱۹۶۲ یک سال قبل از مرگ اش، عنوان مصاحب ادبیات از طرف انجمن پادشاهی ادبیات انگلستان به او اعطا شد.هاکسلی یک انسان گرا، صلح جو و هجونویس بود. بعدها، موضوع های روحانی همچون فرا-روان شناسی، عرفان فلسفی به طور مشخص، و عام گرایی نیز در شمار علایق او قرار گرفتند. در سال های پایانی زندگی اش، او را به عنوان یکی از اندیشمندان برجسته ی زمانه ی خودش پذیرفته بودند. او هفت بار برای دریافت جایزه ی نوبل ادبیات نامزد شده بود.

درباره کتاب زرد کرومی:

زمانی که کتاب زرد کرومی منتشر شد، به نظر آمد که دوران  پس از جنگ، رمان نویسی هم طراز موران و ژیرودو به دست آورده است. این هجو سرشار از هاله‌­های معنایی درباره‌­ی انگلستان منزه طلب و طالب زیبایی، از نظر تحلیل و زیبایی و نوشتار، آغاز شایان توجهی است. «کروم» نام خانه­‌ی روستایی هنری ویمبوش ثروتمند است و همان جاست که قهرمان ماجرا، شاعری جوان و خجالتی و عاشق خواهرزاده­‌ی صاحبخانه، به عنوان میهمان اقامت می‌­گزیند. دنیس ضمن اینکه به آن ابراز عشق می‌کند موجب می­‌شود تا با اشخاصی بسیار عجیب آشنا شویم: پریسیلا ویمبوش به علم غیب می‌­­پردازد و وقتش را به تنظیم طالع بازیگران بریج یا به شرط بندی اسب دوانی می‌­گذراند. دوستش، خانم جنی مالیون، پیردختری که در برج عاج ناشنوایی‌­اش انزوا گزیده است، یادداشتهای خصوصی­اش را از کاریکاتور پر می­‌کند.

هنری ویمبوش مردی طالب زیبایی است. او مدام از تابلوهای پریمیتیف ایتالیایی دم می­‌زند و تاریخچه­‌ی نیاکانش را می­‌نویسد و خواندن دست نوشته‌­هایش را که لحن داستانی آن یادآور سبک کهنه‌­ی قرن هجدهم است، به اطرافیانش تحمیل می­‌کند. آقای اسکوگن، دوست قدیمی هنری دیمبوش در کالج، با ارائه­‌ی اصول خردگرایانه‌­اش در مورد حکومت مطلوب، دنیس را از ابراز عشق به آن باز می­‌دارد. آن تنها شخصیتی است که فلسفه­‌اش «لذت بردن از خوشی­های زندگی و فرار از رنجها» است. در پس زیبایی کودکانه­‌اش، ذهنی بسیار پخته پنهان است. بنابراین، گومبالد نقاش را به آرمان‌گرای جوان، که از بیهودگی هستی سخن می­‌گوید، ترجیح می‌دهد. در این نمایشگاه انواع مفاهیم هستی، که دنیس از آن عبور می­‌کند، ایوان و مری نمایندگان دور ریختن پیش داوریهای جنسی‌اند.

مری جوان، با اینکه شیفته‌­ی روان­کاوی و کوبیسم و مهار کردن زاد و ولد است، دختر معصوم وازده‌­ای است. ایوان عشق جسمانی را به او می­‌شناساند و کمکش می­‌کند تا خود را از تربیتی منزه­‌طلبانه نجات دهد، اما به عوض آرامشی که او انتظارش را می­‌کشید در چنگ «اندوهی تازه و ژرف» رهایش می­‌سازد. در پایان جشن بزرگ دهکده، دنیس آن را در میان بازوان گومبالد غافلگیر می­‌کند. از حسادت بر فراز برج قدیمی می‌­رود تا به زندگی خود خاتمه دهد. ملاقات به جای مری که با اعتراف به اندوه خود او را دلداری می­‌دهد، موجب نجاتش می­‌شود. خود را ملزم به ترک میزبانانش می­‌کند و بیهوده بر رفتن خود افسوس می­‌خورد اما آن، که از نقاش سرخورده است، اقدام به بازگشت به سوی او می­‌کند.

طرح و توطئه احساسی بهانه‌­ای است که به هاکسلی امکان می­‌دهد تا نمایشگاهی از چهره­‌های نو به وجودآورد و دنیایی توخالی تصویر کند که تمایلات خودجوش به سختی در آن بروز می‌­یابند. نثر ظریف گفتگوها با طنز خنده‌­داری در توصیف همراه می­‌شود. به طور مثال، اسکوگن پیر به «یکی از آن سوسمار- پرنده­‌های دوران سوم زمین شناسی» شبیه است. ویمپول اشراف زاده « با چهره­‌ی کلاه ملون» متأسف است که تمام اهالی دهکده نمرده‌­اند، زیرا در آن صورت از خواندن روایت جشن بیشتر لذت می­‌برد! نویسنده که سبکبال از برازندگی است، و بیشتر انسانی محفلی است تا سرخورده، باز هم دنیایی جذاب و شاد می­‌آفریند؛ حال آنکه در آن برگهای خشک انتقادش بی‌رحمانه­‌تر خواهد شد.

قسمتی از کتاب زرد کرومی:

هیچ وقت قطار سریع السیری از این قسمت خاص خط آهن نمی‌گذشت. تمام قطارها ـ یعنی همان تک و توکی که می‌آمدند ـ در تمام ایستگاه‌ها توقف داشتند. دنیس اسامی این ایستگاه ها را از بر بود: بل، تریتن، سپاون دلاوار، نیپس ویچ فر تیمپانیه، وست بول بی، و بالاخره، کملت آن دواتر. کملت همان جایی بود که همیشه از قطار پیاده می شد و آن را به خود وامی گذاشت تا با خزیدنی کند و کاهلانه راهش را به اعماق سرسبز انگلستان ادامه دهد ـ خدا می دانست تا کجا.

اینک نفیرکشان از وست بولبی می گذشتند. شکر خدا که یک ایستگاه بیشتر نمانده بود. دنیس اسبابهایش را از روی رف برداشت و آنها را با نظم و ترتیب در گوشه ای روبروی خودش چید. کاری باطل و بیهوده. اما به هر حال نمی شد بیکار نشست. وقتی از این کار فراغت یافت از نو به پشتی صندلی پله داد و پلک هایش را روی هم گذاشت. هوا بی اندازه گرم بود.