رو به رو

هری باش به عنوان تمرین، تمام تلاشش را می‌کرد از تونل‌ها دور بماند، ولی وقتی از فرودگاه لوگان خارج شد، یک تونل اجتناب ناپذیر بود. یا تونل تد ویلیامز، یا سامنر، انتخاب با خودت. جی.پی.اس خودروی اجاره‌ای تونل تد ویلیامز را انتخاب کرد، پس هری راه افتاد و زیر بندر بوستون راند. ترافیک پایین تونل جمع می‌شد و بعد کاملا متوقف شد که باش فهمید زمان بندی پرواز بدون خوابش از لس آنجلس، او را با چشمان قرمز در قلب ساعت شلوغی بوستون رسانده است.

البته که این تونل در مقایسه با تونل‌های گذشته او و تونل‌های خواب‌هایش خیلی بزرگ‌تر، عریض‌تر و روشن‌تر بود. در این مخمصه تنها هم نبود. این گذرگاه از دیوار تا دیوار پر از خودرو و وانت بود؛ رودی از فولاد زیر رودی از آب که فعلا فقط یکی از این دو رود جریان داشت. ولی یک تونل، یک تونل است و خیلی زود حس خفقان آور کلاستروفوبیا ایجاد شد. باش شروع به تعریق کرد و با بی‌صبری بوق خودروی اجاره‌ای را برای اعتراض فشار داد. این کار ظاهرا فقط او را به عنوان یک غریبه معرفی کرد. محلی‌ها بوق نمی‌زدند، در مقابل چیزی که نمی‌توانستند تغییرش دهند، اعتراض نمی‌کردند.