روایت یک خودکشی

روایت یک خودکشی

درباره نویسنده دیوید ون:

دیوید ون (David Vann) نویسنده کتاب روایت یک خودکشی، نویسنده‌ای اهل آلاسکا که اکنون استاد دانشگاه سان‌فرانسیسکو است. کتاب‌های او از پرفروش‌های دنیاست و آثارش به ۱۹ زبان ترجمه شده است. کتاب‌های دیوید ون برنده‌ی ۱۵ جایزه داخلی و جهانی است و در۷۰ فهرست بهترین کتاب‌های سال در ۱۰ کشور جهان ظاهر شده است. کتاب حاضر برنده‌ی جایزه‌ی گریس پالی و جایزه‌ی کتاب کالیفرنیا شده و همچنین جزء ۲۵ کتاب برتر سال در امریکا، بریتانیا، ایرلند و استرالیا شده است. این کتاب در مجله‌ی نقد ادبی تایمز و همچنین نیویورک تایمز نیز بر سکوی نقد خوش درخشیده است.

درباره کتاب ‌روایت یک خودکشی:

هفته نامه ناشران: «یک مجموعه‌ی ابتکاری خوش‌ساخت. ون با استفاده از قدرت مشاهده قوی‌اش شخصیت‌هایی ناب، صحنه‌هایی پرتنش و شگفتی‌هایی ملموس خلق می‌کند که به نتیجه‌ای طلایی منتهی می‌شود که مطمئناً ماندگار خواهد بود.»
ساندی تایمز: «صدای جدید قدرتمندی در داستان پدیدار شده است.»
فایننشال تایمز: «خارق‌العاده! یادآور توبیاس وولف و دارای نثری به زلالی آب‌های آلاسکا.»
تایمز: «درخشان! نثر ون از همینگوی و مک‌کارتی پیروی می‌کند، اما انعطاف‌پذیری خود را دارد.»

قسمتی از کتاب ‌روایت یک خودکشی:

یک شب وقتی پدرم داشت تنهایی در اتاق نشیمن عربده می‏کشید و مادرم هم داشت در اتاق خوابش چیزهایی را می‏شکست، آنجا را ترک کردم. مادرم صداهای آدم‏واری از خودش در نمی‏آورد، اما من می‏توانستم با تصویرکردن صدای کوبیدن یک وسیلۀ چوبی یا شکستن یک وسیلۀ شیشه‏ای یا پودر شدن یک مجسمۀ گچی، مسیر حرکت او در اتاقشان را رصد کنم. آن شب به دنیای آرام و خیس شبانۀ جنگل‏های بارانی آلاسکا قدم گذاشتم که هیچ صدایی در آن نبود جز صدای باران، و با پیژامه همین‌طور در خیابان پرسه ‏زدم و در تاریکی به صداهایی که از پنجره‏های کوتاه اتاق‏های نشیمن و از پشت درهای بسته می‏آمد گوش کردم تا اینکه پشت یک در صدای فرت فرتی شنیدم که برایم عجیب بود.

خودم را به سمت دیگر خانه رساندم و در فنری خانه را باز کردم و گوشم را به در چوبی سرد چسباندم. انگار صدا کمتر شد، تقریباً عین ناله‏ای شد که به سختی قابل شنیدن بود.

در قفل بود، اما من انگار که خانۀ خودمان باشد، گوشۀ پادری لاستیکی را بالا زدم و دیدم کلید آن جاست و وارد شدم.

متوجه شدم که آن صدای فرت فرت از یک فیلتر پمپ هوا در آکواریوم است. اینکه تنهایی توی خانۀ دیگران پرسه بزنی، چیز وحشتناکی است و من خیلی جدی و مصمّم از کف مشمعی آشپزخانه رد شدم تا خودم را به صندلی بلند آشپزخانه برسانم و بنشینم. ماهی‏های راه راه سیاه و نارنجی را تماشا کردم که سنگریزه‏ها را می‏مکیدند و بعد به بیرون تف می‏کردند. آکواریوم سنگ‏های بزرگ‏تری هم داشت؛ سنگ‏های گدازه‏ای که سطحشان پر از سوراخ سنبه و شکاف‏های غارمانند بود که از آنها چشم‏های کوچک ماهی‏های زیادی معلوم بود و برق می‏زد. بعضی از ماهی‏ها بدن قرمز و آبی براقی داشتند، بعضی‏هایشان هم نارنجی براق بودند.