رنج‌کشیدگان و خوارشدگان ( آزردگان )

رنج‌کشیدگان و خوارشدگان ( آزردگان )

من نه اینجا که جایی دور از اینجا در استانی پرت زاده شدم. باید فرض کرد که والدینم آدم‌های خوبی بودند، امّا در اوان کودکی یتیمم گذاشتند، و در خانه‌ی نیکالای سیرگِئیچ ایخمینِف بزرگ شدم، خرده‌مالکی در همسایگی‌مان که از روی ترحّم مرا به خانه‌اش برد. خودش تنها یک بچّه داشت: ناتاشا، دختری که سه سالی از من کوچکتر بود. ما با هم مثل برادر و خواهر بزرگ شدیم. آه، ای کودکی خوبم! چه احمقانه‌ست که در بیست‌وپنج‌سالگی در آرزوی کودکی‌ات باشی و حسرتش را بخوری، و در بستر مرگْ تنها با شور و قدرشناسی از آن دوران یاد کنی! در آن روزها، خورشید خیلی در آسمان درخشان بود، چندان به خورشید پطرزبورگ نمی‌مانست، و قلب‌های کوچک ما هم سرخوشانه و شاد می‌تپیدند. همه‌ی اطرافمان را مرغزارها و جنگل‌ها گرفته بودند، نه مثل حالا خروار خروار سنگ بی‌جان. چه شگفتی‌برانگیز بودند آن باغ و پارکِ واقع در واسیلی‌یفسکی، که نیکالای سیرگئیچ در آن پیشکار بود. من و ناتاشا خیلی در آن باغ قدم می‌زدیم، و، در آن سوی باغ، جنگل بسیار مرطوبی بود، که یک بار هر دوی ما در آن گم شدیم. آه، روزهای شاد و طلایی! نخستین طعم زندگی رازآمیز و افسونگر بود و آشناییِ باهاش چقدر شیرین بود. در آن روزها، در پس هر بوته و هر درخت انگار غریبه‌ای مسکن داشت؛ سرزمین پریان و دنیای آدمیان در هم آمیخته بود؛ و هنگام غروب که سایه‌ها در اعماق گودال‌ها جمع می‌شدند و به چنگ تاریکی می‌افتادند، من و ناتاشا دست‌های هم را می‌گرفتیم و، همان‌طور که از خیالِ بوته‌های روییده بر شیارهای سنگیِ آبراهِ بزرگِ باغ مثل بید می‌لرزیدیم، با کنجکاویِ آمیخته به ترس، از آن بالا به اعماق آبراه سرک می‌کشیدیم و هر لحظه منتظر بودیم که کسی از درون سایه و مهِ عمقِ آبراه بالا بیاید و سر راهمان را بگیرد یا از پشت سر صدایمان کند، و صحّت قصّه‌های جنّ و پری‌ای که دایه برایمان تعریف کرده بود با قاطعیّت به اثبات برسد.