دفترهای سرافینو گوبیو فیلمبردار سینما

دفترهای سرافینو گوبیو فیلمبردار سینما

درباره نویسنده لوییجی پیراندللو:

لوئیجی پیراندلو (‎Luigi Pirandello) نویسنده کتاب دفترهای سرافینو گوبیو فیلمبردار سینما، (۲۸ ژوئن ۱۸۶۷ – ۱۰ دسامبر ۱۹۳۶)، نمایشنامه‌نویس و رمان‌نویس ایتالیایی بود که در سال ۱۹۳۴ برندهٔ جایزه نوبل ادبیات شد. داستان‌های کوتاه او نیز شهرت زیادی دارد. وی از نویسندگان معروف قرن بیستم ایتالیا است.

لویجی پیراندلو در سیسیل متولد شد. پدر او بازرگان گوگرد بود و انتظار داشت که پسرش هم همان شغل را انتخاب کند. اما لوییجی در تحصیلاتش موفق بود و توانست در رشتهٔ ادبیات ادامهٔ تحصیل دهد. او در سال ۱۸۸۷ وارد دانشگاه رم شد و بعد از آن برای تحصیل به بن رفت و آن‌جا تز دکترای خود را دربارهٔ گویش بومی سیسیلی تکمیل کرد. پیراندلو در نخستین کوشش خلاقش مراثی رم گوته را ترجمه کرد و بعد از ملاقاتش با کاپوانا، نویسندهٔ سیسیلی، همهٔ توجهش را بر ادبیات داستانی ناتورالیستی متمرکز کرد. او در سال ۱۸۹۳، نخستین رمان خود، مطرود را نوشت.

وی مدت‌ها استاد سبک‌شناسی دانشگاه رم بود. وی تا بعد از جنگ جهانی اول در کارش ناشناخته بود. تا اینکه نمایشنامه‌ای از او با نام «شش کاراکتر در جستجوی یک نویسنده» شهرتی ناگهانی برایش آورد. پیراندلو از خانواده‌ای ثروتمند بود که در یک منطقه رشد نیافته و خشن زندگی می‌کردند. جایی که هر کسی مجبور بود خودش از حقوقش دفاع کند؛ بنابراین، او خیلی زود تحت تأثیر بی عدالتی و ستم موجود بین مردم قرار گرفت. پیراندلو زندگی آسانی نداشت. علاوه بر سختی‌هایی که از ورشکستگی پدرش در تجارت برایشان ایجاد شد، موضوع دیگر اختلال روانی زنش بود که پیراندلو در خانه از او مراقبت می‌کرد.

پیراندلو با توجه به علاقه‌ای که نسبت به درونیات افراد داشت، شخصیت نقش‌های داستانی اش را بیشتر با قرار دادن آن‌ها در موقعیت‌های خیالی کاوش می‌کرد تا شرایط واقعی. امروزه پیراندلو به عنوان یکی از تأثیر گذارترین نمایشنامه نویسان قرن بیستم شناخته می‌شود. آثار مهم وی عبارتند از: درد مطبوع، عشق بدون دلبستگی، سفیدی‌ها و سیاهی‌ها، مسخرهٔ مرگ و زندگی، نوبت، زمان، زن مطرود، هانری چهارم، بیست داستان.

درباره کتاب دفترهای سرافینو گوبیو فیلمبردار سینما:

این رمان نقدی‌ست بر صنعتی و ماشینی شدن جامعه و صنعت سینما. پیراندللو در این رمان تقابل تکنولوژی و انسان، سینما و تئاتر، هنر در عصر تکثیر مکانیکی آن و وحدت تکرارناپذیر اثر هنری را به تصویر می‌کشد. دفترهای این اثر تحلیلی انتقادی‌ست از واقعیت مدرن و گواهی بر تقلیل انسان به شیء (کالا) در عصر سرمایه‌داری. پیراندللو در رمانش به‌یاری مؤلفه‌های روانشناختی و فلسفی به ابهامات و تناقضات سینما و تحلیل رابطۀ انسان با ماشین می‌پردازد.

گوییدو گولیلمی، منتقد و نظریه‌پرداز معاصر ایتالیایی، در یکی از آثارش با عنوان «ادبیات ایتالیا در قرن بیستم» این رمان را سرنوشت هنر مدرن در عصر مدرن می‌داند. والتر بنیامین، فیلسوف آلمانی، نیز در مقالۀ درخشان «اثر هنری در عصر تکثیر مکانیکی آن» با اشاره به رمان «دفترهای سرافینو گوبیو فیلمبردار سینما» به بررسی این مسأله پرداخته است. پیراندللو در این اثر علیه سینما به‌منزلۀ هنر طغیان نمی‌کند، او علیه سینما به‌منزلۀ محصول تجاری و کالاشده طغیان می‌کند.

آثار پیراندللو، که در اوایل کارش با شکست اقتصادی مواجه شدند، از نظر آنتونیو گرامشی، فیلسوف و نظریه‌پرداز ایتالیایی، آثاری بدیع و خلاقانه و مدرن به شمار می‌آیند که مخاطب را وادار به احساس و تفکر می‌کنند و آگاهی او را بالا می‌برند. گرامشی اهمیت پیراندللو را در نقش پویای او در مقام احیاکنندۀ فرهنگ و فضای انتقادی روشنفکرانه می‌داند، فرهنگی که ریشه در زندگی واقعی و تجربه‌های زیستۀ فرهنگی و تاریخی مردمانش دارد.

لوییجی پیراندللو در رمانش با رویکردی انتقادی و تیزبینی و نبوغی پیشگویانه زندگی انسان در عصر سرمایه‌داری و نابودی هنر راستین و ارزش‌های انسانی را توصیف و به بحران انحطاط هنر و نابودی فضائل بشری اشاره می‌کند.

قسمتی از کتاب دفترهای سرافینو گوبیو فیلمبردار سینما:

خاطرم را سخت به مشغله‌های پیش پا افتاده مردم مشغول می‌کنم تا همان خلائی را در دیگران کشف کنم که خودم در هر کاری احساسش می‌کنم اطمینان یافتن از فهم و درک کاری که می‌کنند.

آری، در نگاه اول انگار مردم بی‌شماری از چنین خلئی رنج می‌برند؛ از طرز نگاه کردن و سلام و تعارفشان می‌شود به آن پی برد، وقتی به دنبال کسب و کار و هوس‌هایشان به هر سو دوان‌اند. ولی، آنگاه که می‌ایستم تا با همین نگاه تیز و پرسکوتم لحظه‌ای درون چشم‌هایشان بنگرم، می‌بینم که چطور در یک دم بر آینه روحشان ابری تیره و تار می‌افتد. نگاه خیلی‌های دیگر هم، برعکس، چنان مات و مبهوت و بی‌قرار است که حتی اگر زمانی کوتاه زیر نظرشان بگیرم، قطعا به باد ناسزا می‌گیرندم و به سویم هجوم می‌آورند.

نه، آرام به راهتان ادامه دهید. خانم‌ها و آقایان، برای من همین کافی است که بدانم آن اندک چیزی که در شرایط عادی زندگی، رفته رفته، بر شما معلوم می‌شود در نظر خودتان هم چندان روشن و قطعی نیست. هر چیزی را فراسویی است. شما نه می‌خواهید و نه می‌توانید آن را ببینید.