درآمدی بر علوم اعصاب شناختی

قسمتی از کتاب درآمدی بر علوم اعصاب شناختی:

یکی از اولین شکایت‌های افراد این است که در به خاطر آوردن اسامی مشکل دارند. در دهۀ ششم عمر ممکن است دچار این مشکل شویم. این مشکل نمی‌تواند تنها به این دلیل باشد که اسامی افراد قراردادی است، چون نام گاو نیز این‌گونه است. هر زبانی واژۀ متفاوتی برای این حیوان دارد.

دانش ما در زمینۀ معنی واژه‌ها بخشی از دانش زبانی را شکل می‌دهد و این در افرادی که در سنین پیری مبتلا به «دمانس معنایی» هستند، تحلیل می‌رود. این سندروم نتیجۀ از دست رفتن بافت‌های گیجگاهی و پیش‌پیشانی است که در تصویر 13 نشان داده شده‌اند و این شامل کورتکس پریرینال نیز می‌شود. صدمه به کورتکس پریرینال منجر به مشکلاتی در نام بردن اشیا می‌شود؛ اما با گیج‌کنندگی بیشتر آن‌ها از نظر ادراکی و معنایی این مشکل وخیم‌تر نیز می‌شود.

اکنون اسامی افراد را در نظر بگیرید. افراد مختلف ویژگی‌های دیداری مشترک دارند: آن‌ها چشم، بینی و غیره دارند. اما بسیاری از ویژگی‌های دیگر نیز هستند که افرادی که ما می‌شناسیم، به طور مشترک دارند: آن‌ها ممکن است همکارمان باشند یا در لیست مخاطبان ایمیل ما باشند. بنابراین می‌توان تمام این افراد را با هم اشتباه گرفت و با این حال نامی که سعی می‌کنیم به خاطر بیاوریم، تنها متعلق به یکی از آن‌هاست. نتیجه این است که به خاطر آوردن اسامی اشخاص از دشوارترین کارهای معنایی است و در نتیجه به شدت تحت تأثیر سن است.

اما همین‌طور که پیر می‌شویم، از فراموش کردن رویدادها مثل جا گذاشتن کلید هم شکایت داریم. در بیماری آلزایمر، حدود هفت سال قبل از بروز مشکلات شدید حافظه، می‌توان از دست رفتن حجمی از هیپوکامپ را تشخیص داد. از میان این‌ها، روشن‌ترینشان این است که افراد قادر به بازیابی خاطرات زندگی‌شان نیستند؛ اما این مسئله در میان آن‌ها مشترک است که دربارۀ جایی که در آن هستند یا چگونگی رسیدن به آن جا گیج می‌شوند و همان‌طور که قبلاً شرح داده شد، دلیلش این است که هیپوکامپ موقعیت مکانی فرد را نمایش می‌دهد.