دختری که بودم

رمان جذاب و نفسی‌گیر دختری که بودم برندۀ جایزۀ ادبی اورگون(Oregon) و آنتونی(Anthony) شده و نامزد و فینالیست جوایز متعدد دیگری نظیر «ادگار»، «آیووا»، «جایزۀ طلایی سزار» و کتاب سال واشنگتن شده است.

بارنزسندنوبل: «این کتاب را به کسانی که به خواندن داستان‌های معمایی علاقه دارند توصیه می‌کنم!»
اسکول لایبرری: «داستانی جذاب و خیره کننده!»
پابلیشرز ویکلی: «جذاب و ترسناک! به شدت خواندنی!»
گودریدز: «از بهترین‌هایی که خوانده‌ام. کتابی که نمی‌شود تا پایان زمینش گذاشت.»

تنها صدایی که می‌توانم بشنوم صدای نفس‌های وحشت زده‌ی خودم است. دارم مستقیم توی جنگل می‌دوم که ناگهان انگشت پایم به رشته‌ای گیر می‌کند و روی هوا پرواز می‌کنم هنوز به خودم نیامده‌ام چون به سختی زمین خورده‌ام. دست‌هایم را از جلو با دستبند بسته‌اند و حتی نمی‌توانم به سمت پایین خم بشوم. کفش طبی‌ام را از توی پای چپم در می‌آورم و با تلاشی احمقانه بیرونش می‌کشم تا برگ‌های کاج و خاک و سنگ ریزه‌ها را از تویش بیرون بریزم و دوباره شروع کنم به دویدن.

همه چیز جوری پیش آمده که مرگ و زندگی‌ام به دویدنم بستگی دارد.

سه هفته قبل توی پورتلند کاملا معمولی زندگی می‌کردم و در سوپر مارکتی مشغول کار بودم. سینه‌ی بوقلمون را تکه تکه می‌کردم و تکه‌های پنیر را با دست خلالی شکل می‌دادم.

حالا یک قاتل دارد تعقیبم می‌کند و از بد ماجرا هیچ کس نمی‌داند من اینجا هستم.

به خاطر دستبندهایی که به دستم زده شده نمی‌توانم دستم را مشت کنم و تندتر بدوم. در عوض مجبورم دستانم را باهم به راست و چپ تكان بدهم و بی‌نفس بدوم. تلاش می‌کنم دوباره نیفتم و هر جا زمین ناهموار می‌شود با گام‌های بلندتر می‌دوم. صدای کسی که تعقیبم می‌کند را نمی‌شنوم. تنها صدایی که به وضوح می‌آید…