دانشگاههای اروپایی (از عصر روشنگری تا جنگ اول جهانی)
درباره نویسنده رابرت د اندرسون:
رابرت د اندرسون (R. D Anderson) نویسنده کتاب دانشگاههای اروپایی، متولد 1942، مورخ، استاد بازنشستۀ دانشگاه و پژوهشگر اهل کشور ویلز در بریتانیا است. اندرسون دانش‌آموختۀ دانشگاه آکسفورد است. او تدریس تاریخ در دانشگاه گلاسکو در اسکاتلند و تدریس تاریخ مدرن در دانشگاه ادینبورگ را در کارنامۀ کاری خود دارد و بازنشستۀ دانشگاه ادینبورگ است.
کار پژوهشی اندرسون در حوزۀ تاریخ، عمدتاً بر تاریخ آموزش متمرکز است. از او مقالات مختلفی در مجلات تخصصی و عمومی تاریخ و تاریخ آموزش منتشر شده است. اندرسون همچنین عضو هیأت ویراستاران مجلۀ «تاریخ دانشگاهها» و یکی از نمایندگان بریتانیا در کمیسیون بین‌المللی تاریخ دانشگاهها است. از جمله آثار رابرت د. اندرسون می‌توان به کتاب‌های «دانشگاههای بریتانیا: گذشته و حال»، «آموزش و پرورش و مردم اسکاتلند، 1918 – 1750» و «تحصیلات در فرانسه، 1870 – 1848» اشاره کرد.
درباره کتاب دانشگاههای اروپایی:
کتاب «دانشگاههای اروپایی از عصر روشنگری تا جنگ اول جهانی» روایتی است از اینکه سنگ بنای دانشگاه مدرن چگونه گذاشته شد و چه عواملی در اروپا به دانشگاههای مدرن شکل دادند و در تأسیس این دانشگاهها و رویکرد آنها تأثیری غیر قابل انکار به جا گذاشتند. با خواندن کتاب «دانشگاههای اروپایی از عصر روشنگری تا جنگ اول جهانی» از چندوچون گسست نهاد دانشگاه در اروپا از ساختارهای سنتی دیرپا و ششصدساله و ورود این نهاد به دورانی تازه، که از اوایل قرن هجدهم و همراه با جنبش روشنگری در اروپا آغاز شد، آشنا می‌شویم و سیر تحول دانشگاههای اروپایی را از این دوران تا سال 1914، که سال شروع جنگ جهانی اول است، دنبال می‌کنیم.
کتاب «دانشگاههای اروپایی»، بیست فصل دارد که عناوین آنها به ترتیب از این قرار است: «رژیم قدیم»، «اصلاحات روشنگرانه»، «فرانسه: از روشنگری تا دانشگاه ناپلئونی»، «آلمان و الگوی هومبولتی»، «دانشجویان، استادان و سیاست»، «دانشگاهها، دین و دولت لیبرال»، «برنامه درسی و فرهنگ»، «شمار دانشجویان و الگوهای اجتماعی»، «شکل گیری نخبگان»، «آلمان: عصر زرین دانشگاهی»، «آلمان: تنش‌های سیاسی»، «فرانسه»، «جزایر بریتانیا»، «ایتالیا و اسپانیا»، «هابسبورگ و ملی‌گرایی‌های دیگر»، «روسیه»، «زنان و دانشگاهها»، «جوامع دانشجویی و عقاید سیاسی دانشجویی»، «ماموریت خدمت به مردم» و «سخن آخر: دانشگاههای اروپایی در ۱۹۱۴».
قسمتی از کتاب دانشگاههای اروپایی:
زندگی دانشجویان یکی از وجوه تاریخ دانشگاه است که کمتر بررسی شده است. به این تاریخ، چه به‌عنوان تاریخ یک جماعت بنگریم، چه به‌عنوان تاریخ شیوه‌هایی که نهادها زندگی افراد را می‌سازند یا تاریخ روال‌های تربیت فکری و کشف، گمان می‌رود که دانشجویان را باید در دل داستان بیابیم. ولی بسیاری از تاریخ‌های دانشگاهی به‌طور عمده تواریخ استادان و دستاوردهای علمی و تحقیقاتی هستند. به گفتۀ تامس بانِر، در روایت‌های معمول، اگر هم دانشجویان حضوری داشته باشند فقط به‌صورت شریکانی منفعل و بی‌سروصدا در فرایندی بی‌چهره است.
واقعیتی است که رویدادهای 1968 در اروپا و امریکا سیل نوشته‌های مربوط به گذشتۀ افکار سیاسی دانشجویی را جاری کرد و می‌شد به مشابهت‌هایی میان 1968 و 1848 توجه کرد. اما مبارزه‌جویی سیاسی امری موقتی و پراکنده بود و زندگی روزمرۀ دانشجویان و عادت‌های اجتماعی و سازمان‌های آنان عموماً فقط در سطح ملی مطالعه شده است؛ در این صورت هم آسان‌تر آن است که از سازمان‌ها و زندگی جمعی دانشجویی سخن گفت تا دربارۀ آنچه درواقع بر زندگی‌های دانشجویی تسلط داشتند – روال روزانۀ کلاس درس، کتابخانه، آزمایشگاه و مطالعۀ شبانه.
این امور را نباید پس‌کوچۀ تاریخ شمرد. دانشجویان نخبگان آیندۀ کشورهای خود را تشکیل می‌دادند و تجربه‌های دانشگاهی‌شان در شکل دادن به ارزش‌های فرهنگی و اجتماعی ملی مؤثر بود و شبکه‌های بانفوذ ارتباط‌های شخصی را به وجود می‌آورد. دانشجویان دربرگیرندۀ مفاهیم جوانی و دگرگونیِ نسل بودند و فعالیت‌های سیاسی آنها اغلب به‌لحاظ ملی مهم بود؛ حتی نگرش‌های سیاسی و اجتماعی منفعلانه‌ای که دانشجو اختیار می‌کرد احتمالاً در زندگی بزرگسالی شهروند و مقام رسمی دوام می‌آورد. زندگی دانشجویی بخشی از مناسک گذار در طبقات بالا و متوسط می‌شد و به‌ویژه در قرن نوزدهم برای شکل دادن به هویت بورژوایی جدید مهم بود. این زندگی میان‌پردۀ بی‌پیرایۀ آزادی و فراغت، پس از رهایی از اقتدار اولیا و انضباط مدرسۀ متوسطه و پیش از نظم سخت‌گیرانۀ زندگی حرفه‌ای بزرگسالی بود.
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.