خاطرات نیکی هیلی

خاطرات نیکی هیلی

درباره نویسنده نیکی آر هیلی:

نیکی آر هیلی (Nikki Haley) نویسنده کتاب خاطرات نیکی هیلی، (زادهٔ ۲۰ ژانویهٔ ۱۹۷۲) سیاست مدار آمریکایی از پدر و مادری هندی که به آمریکا مهاجرت کرده بودند، در سال 1972 در کارولینای جنوبی به دنیا آمد و با آموزه های دین سیک پرورش یافت. او در سال 2010 و در در حالی که هنوز 40 ساله نشده بود ، به عنوان نخستین زن در تاریخ کارولینای جنوبی فرماندار شد و جوانترین فرماندار کشور هم لقب گرفت. خانم هیلی در دولت دونالد ترامپ ، در سال 2017 به سمت سفیر آمریکا در سازمان ملل منصوب شد.

درباره کتاب خاطرات نیکی هیلی:

نیکی هِیْلی سیاستمدار آمریکایی که از سال ۲۰۱۷ تا ۹ اکتبر ۲۰۱۸ سفیر ایالات متحده آمریکا در سازمان ملل متحد بود. پیش از این مقام، هِیْلی از ژانویهٔ ۲۰۰۵ تا ژانویهٔ ۲۰۱۱ نمایندگی شهرستان لکزینگتن را در مجلس نمایندگان کارولینای جنوبی بر عهده داشت. سپس از ژانویهٔ ۲۰۱۱ تا ژانویهٔ ۲۰۱۷ میلادی، به مقام یکصد و شانزدهمین فرماندار ایالت کارولینای جنوبی انتخاب شد. هیلی اولین زنی بود که به مقام فرمانداری در کارولینای جنوبی رسید. همچنین، او پس از بابی جیندال، دومین فرماندار هندی-امریکایی در ایالات متحده بود. او، در طول دوران فرمانداری، جوان‌ترین فرماندار در ایالات متحده بود.

او در نوامبر ۲۰۱۰ برای در اختیار گرفتن سمت فرمانداری ایالت کارولینای جنوبی نامزد انتخابات شد و مورد حمایت میت رامنی، سارا پیلین و جنبش تی پارتی قرار گرفت و در انتخابات پیروز شد. سپس در نوامبر ۲۰۱۴ نیز وی مجدداً به سمت فرماندار ایالت کارولینای جنوبی انتخاب شد.

در نوامبر ۲۰۱۶ میلادی، دونالد ترامپ اعلام کرد: قصد دارد نیکی هیلی را به عنوان سفیر آمریکا در سازمان ملل منصوب کند. در ۲۴ ژانویه ۲۰۱۷ مجلس سنای آمریکا، او را با ۹۶ رای موافق در مقابل ۴ رأی مخالف، به عنوان سفیر آمریکا در سازمان ملل تأیید کرد.

در ۵ آوریل ۲۰۱۷ هیلی در سخنان خود در شورای امنیت سازمان ملل، یک روز پس از حمله شیمیایی ۲۰۱۷ خان شیخون، گفت: روسیه، اسد و ایران علاقه‌ای به صلح ندارند و اگر در پاسخ کاری صورت نگیرد چنین حملاتی تکرار خواهند شد. او در تاریخ ۹ اکتبر ۲۰۱۸ از سمت خود استعفا داد. رئیس‌جمهور آمریکا این خبر را در توییتر خود اعلام کرده‌است.

قسمتی از کتاب خاطرات نیکی هیلی:

من هیچ وقت نام قاتل چارلستون را نگفتم. به صورت فیزیکی، بدون اینکه حالم بد شود، نمی‌توانستم این کار را انجام دهم. من او را فقط «شلیک کننده» یا «قاتل» خطاب می‌کردم. نمی‌خواستم که اسمی داشته باشد. او به خاطر زندگی‌ای که گرفته بود و رنجشی که به ایالت من تحمیل کرده بود، استحقاق این را نداشت که حتی یک آمریکایی چیزی درباره‌اش بداند. او یادآور چیزی جز نفرتی واقعی که در جهان وجود دارد، نیست.

من چهره واقعی شرارت را در مردی که آن نُه عبادت کننده را در کلیسای چارلستون در ۱۷ ژوئن ۲۰۱۵ به قتل رساند، دیدم. من حتی یادِ او را بر بدترین دشمنانم آرزو نمی‌کنم نمی‌توانم تصور کنم که چگونه خانواده قربانیان را عذاب داد. می‌دانم که هرگز مرا رها نمی‌کند. زمانی که قاتل را در کارولینای شمالی بعد از اینکه از چارلستون گریخته بود، دستگیر کردند، به مجریان قانون دستور اکید دادم که از هواپیمایی که من به عنوان شهردار از آن استفاده می‌کنم استفاده کنند تا هر چه سریع‌تر او را به کارولینای جنوبی بیاورند.

مدیر اجرایی قانون ایالتی ما فرمانده مارک کیل، پرسید که آیا مطمئن هستم می‌خواهم این کار را انجام دهم. خیلی زود متوجه شدم که چرا. با وحشت در تلویزیون تماشا کردم که اخبار تصویر قاتل را در حالی که سوار هواپیما می‌شد و جایی می‌نشست که معمولاً من می‌نشستم را پوشش می‌دهد. بعد از آن هر بار که سوار هواپیما می‌شدم، حس انزجار به من دست می‌داد. تنها چیزی که به فکر من می‌رسید این بود که من در همان صندلی‌ای می‌نشستم که قاتل – کسی که در قلبش بیشتر از آنچه بتوانم فکرش را بکنم نفرت داشت – همان جا نشسته بود.