تکامل تدریجی (نظریهای همچنان در بحران)
درباره نویسنده مایکل دنتون:
مایکل دنتون (Michael Denton) نویسنده کتاب تکامل تدریجی، متولد ۲۵ اوت ۱۹۴۳، عضو ارشد مرکز علوم و فرهنگ موسسه‌ی دیسکاوری است. او سال ۱۹۶۹ مدرک پزشکی خود را از دانشگاه بریستول دریافت کرد، سال ۱۹۷۴ از کالج کینگ لندن دکترای بیوشیمی گرفت و از سال ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۵ عضو ارشد مرکز تحقیقاتی دانشگاه اوتاگو و محقق علمی در زمینه‌ی بیماری‌های ژنتیکی چشم بود.
مایکل دنتون سال ۲۰۱۶ کتاب تکامل: نظریهای همچنان در بحرانی را منتشر و در آن نقد روش مندی بر داروینیسم و نوداروینیسم ارایه کرد. او از لحاظ اعتقادی آگنوستیک (لاادری) است اما در عین حال با نظریه پردازان طراحی هوشمند همکاری نزدیکی دارد و همواره از نظرات غیر تکاملی استقبال می‌کند. از دیگر کتاب‌های او می‌توان سرنوشت طبيعت، شگفتی آب، آتش ساز و فرزندان نور را نام برد.
درباره کتاب تکامل تدریجی:
مایکل کتاب «تکامل تدریجی» را در تکمیل کتاب دیگرش، با عنوان «تکامل: نظریهای در بحران»، که سی سال پیش از این کتاب منتشر شده و از آثار معروف اوست، نوشته است و در این کتاب، علاوه بر نقد نظریۀ داروین و نوداروینیان دربارۀ تکامل، از نظریۀ ساختارگرایی دفاع کرده است. دنتون در کتاب «تکامل تدریجی» بر آن است که اثبات کند همچنان و بعد از سی سال که از نوشتن کتاب قبلی‌اش در نقد داروینیسم می‌گذرد، شواهدی که این نظریه را اثبات کند و بر تکامل صحه بگذارد یافت نشده است.
کتاب «تکامل تدریجی» از مقدمه و سیزده فصل تشکیل شده است. مایکل دنتون در فصل‌های مختلف این کتاب یافته‌های خود را که به اعتقاد او براساس آنها می‌توان به این نتیجه رسید که دلیل و مدرک و شاهدی برای اثبات نظریۀ تکامل تدریجی مدّ نظر داروین و داروین‌گرایان وجود ندارد، ارائه می‌دهد.
دنتون مقدمۀ کتاب «تکامل تدریجی» را با اشاره‌ای به کتاب قبلی خود، «تکامل: نظریهای در بحران»، که کتاب «تکامل تدریجی» تکمله‌ای بر آن است، آغاز می‌کند و شرحی از کتاب قبلی و استدلالات و دیدگاه‌هایی که در آن کتاب مطرح کرده بود ارائه می‌دهد و آنگاه به شرح سیر تکامل نظریاتش در کتاب پیشین، براساس یافته‌های جدیدترش، می‌پردازد و در تقابل با نظریۀ انتخاب طبیعی داروین دربارۀ تکامل، از نظریۀ ساختارگرایانه دربارۀ طبیعت دفاع می‌کند؛ نظریهای که پیش از داروین مطرح و مورد قبول بسیاری از دانشمندان حوزۀ زیست‌شناسی بوده است. دنتون در مقدمۀ کتاب «تکامل تدریجی» نظریۀ داروین و نوداروینیان و سازگارگرایی و ساختارگرایی در حوزۀ زیست‌شناسی را در بستر و زمینه‌ای تاریخی شرح می‌دهد و سیرِ این نظریات را مرور و بررسی می‌کند.
قسمتی از کتاب تکامل تدریجی:
بنا بر الگوی ساختارگرایی، بخش معناداری از نظم حیات و هر موجود زنده‌ای حاصل محدودیت‌های درونی اساسی یا عوامل علّی است که این‌ها به نوبۀ خود از خواص فیزیکی و بنیادین سامانه‌های زیستی و مواد زیستی ایجاد می‌شوند.
به‌عبارت دیگر، نظم زیستی حاصل سازگاری برای برآورده کردن اهداف کارکردی نیست. یکی از ساده‌ترین مثال‌های این نوع از نظم یا همان “نظم ساختاری” غشای سلول است که به‌شکل لایۀ نازکی که سطح سلول را می‌پوشاند درآمده و کاملاً حاصل ویژگی آب گریز اجزای چربی خودش است. یعنی حاصل یک قانون فیزیکی است، صرف‌نظر از هر هدف کارکردی که ممکن است در این بین وجود داشته باشد.
این محدودیت‌های درونی یا همان‌طور که در قرن نوزدهم به آن گفته می‌شد قوانین فرم‌های زیستی مورد قبول بسیاری از زیست‌شناسان قبل از داروین بود و آنها به‌این‌ترتیب نحوۀ شکل‌گیری موجودات زنده را به چند طرح یا “تیپ” اصلی محدود می‌کردند. درست مثل قوانین اشکال شیمیایی یا شکل‌های بلور که مواد شیمیایی و بلورها را به مجموعه‌های محدودی از اشکال قانونمند محدود می‌کرد. این دیدگاه اشاره بر این دارد که بسیاری از اشکال بنیادین حیات مثل سایر شکل‌های طبیعی و نهایتاً از طریق خودسازماندهی ماده به‌وجود آمده‌اند و قوانینی جهان‌شمول‌اند.
ساختارگرایی، حداقل به‌شکلی که در قرن نوزدهم در نظر گرفته می‌شد و در مدلی که من در اینجا از آن دفاع می‌کنم به‌طور ضمنی اشاره بر این دارد که گونه‌های اصلی موجود در حیات و در واقع تمام پیشرفت‌های تکاملی حیات بر روی زمین در دل طبیعت ساخته شده‌اند. بنابراین حیات، آن‌طور که بعد از داروین به آن نگریسته می‌شود، مصنوع زمان و شانس نیست. بلکه قابل پیش‌بینی است و بخش ضروری از کل کیهان به شمار می‌رود.
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.