تا پایان زمان

تا پایان زمان

درباره نویسنده برایان گرین:

برایان گرین (به انگلیسی: Brian Greene) (زاده در ۹ فوریه ۱۹۶۳، نیویورک) فیزیکدان آمریکایی و یکی از نظریه‌پردازان نظریه ریسمان است. او از سال ۱۹۹۶ در دانشگاه کلمبیا به تدریس می‌پردازد. وی در ۱۲ سالگی آن چنان در ریاضی توانایی پیدا کرد که یک استاد دانشگاه به او خصوصی درس می‌داد. گرین در سال ۱۹۸۰ وارد دانشگاه هاروارد شد و لیسانس فیزیک گرفت. در سال ۱۹۹۶ دکترای خود را با بورس رودز در دانشگاه آکسفورد گرفت.

گرین از سال ۱۹۹۶ تا کنون در دانشگاه کلمبیا به سر می‌برد؛ و به آموزش و پژوهش در کیهان‌شناسی و نظریه ریسمان می‌پردازد. پیش از این او در سال ۱۹۹۰ به دانشکدهٔ فیزیک دانشگاه کرنل پیوسته بود. وی استادی خود را در سال ۱۹۹۵ در این دانشگاه گرفته‌است.

برایان گرین کتاب جهان زیبا را در سال ۱۹۹۹ نوشت که بسیار پرفروش بود و جایزه‌های جهانی بسیاری را از آن خود کرد. این کتاب به نظریه ریسمان و اِم می‌پردازد. پس از آن یک فیلم ۳ ساعتهٔ عامه‌فهم در شبکهٔ پی‌بی‌اس که بر پایهٔ کتاب جهان زیبا ساخته شده بود موفقیت او را دوچندان کرد. کتاب ساخت کیهان او که در سال ۲۰۰۴ منتشر شد، دربارهٔ زمان و جهان است. این کتاب با عنوان «تاروپود هستی، دربارهٔ زمان، مکان و بافت درونی واقعیت» و با ترجمه ابراهیم رفرف در ایران منتشر شده‌است.

درباره کتاب تا پایان زمان:

برایان گرین، استاد فیزیک و ریاضیّات و مدیر مرکز فیزیک نظری دانشگاه کلمبیاست که پژوهش‌های او در رشته‌ی اَبَرریسمان زبانزد جامعه‌ی فیزیک است. گرین علمی‌نویس پرآوازه‌ای است. و مؤلف کتاب‌های جهان زیبا، تار و پود جهان هستی، و واقعیّت پنهان است که در مجموع به مدّت شصت و پنج هفته در صدر فهرست پرفروش‌ترین‌های نیویورک تایمز بوده. و در سطح دنیا بیش از دو میلیون نسخه به فروش رفته است.

وی در این کتاب تلاش می‌کند به شیوه‌ای منسجم تحوّل کلّ جهان هستی را از لحظه‌ی آغازین مهبانگ تا نزدیک‌ترین زمان مانده به پایان آن که علم می‌گوید، دنبال کند و در این روایت که با آنچه قبلاً نوشته کاملاً فرق دارد. تمرکزش بر رویدادهایی بوده است که وقتی حیات پدیدار شد رخ داده‌اند. و به ویژه آنگاه که حیاتِ آگاه پدیدار می‌شود و برمی‌خیزد و اطراف‌اش را می‌نگرد. و می‌خواهد نه تنها بداند که چگونه پدیدار گشته است، لیکن حال که اینجاست چه باید بکند و در آینده‌ای دور چه اتّفاق خواهد افتاد.

پیغام نهایی آن این است. که وقتی کلّ زمان از آغاز تا پایان آن را در نظر می‌گیریم. ردّپای ما در بزرگراه زمان کیهانی بسیار ناچیز است. و می‌خواهیم بدانیم که در این باره انسان چه کرده و چه باید بکند. گرین دو سریال کوتاه نوای برنده‌ی جایزه‌ی پیبادی و امی را میزبانی کرده که براساس این کتاب ساخته شده‌اند. گرین، مشترکاً با تریسی دی، از بنیان‌گذاران فستیوال علوم دنیا می‌باشند. او در نیویورک زندگی می‌کند.

قسمتی از کتاب تا پایان زمان:

جایی میان نخستین یاخته‌های پروکاریوت چهار میلیارد سال پیش و نود میلیارد نورون مغز آدمی در شبکه‌ی به هم تنیده‌ای از یکصد هزار میلیارد اتصال سیناپسی، توانایی فکر کردن و حس کردن، عشق ورزیدن و نفرت داشتن، ترسیدن و حسرت کشیدن، قربانی کردن و احترام گذاشتن، خیال بافتن و خلق کردن، پدیدار گشت. اینها ظرفیت‌های تازه یافته‌ای بودند. که از یک سو قرار بود به دستاوردهای باشکوه دامن بزنند و از سویی دیگر به نابودی.

آلبر کامو آن را این گونه توصیف می‌کند. «همه چیز با آگاهی شروع می‌شود و چیزی بدون آن ارزش ندارد».  با وجود این، تا همین سال‌های اخیر، آگاهی واژه‌ی ناخوشایندی در علوم دقیقه به حساب می‌آمد. باید پژوهشگران لرزان را بخشید که در سپیده‌دم اشتغال‌شان به موضوع فرعی ذهن روی می‌آورند. با وجود این هدف کلی پژوهش‌های علمی درک واقعیت عینی است. برای بسیاری، و تا مدتی طولانی، آگاهی چنین استحقاقی را نداشت. صدایی که در سر ما می‌پیچد، تنها در درون سر ما می‌تواند شنیده شود.

موضع طنز آمیزی است. گفته‌ی دکارت می‌اندیشم، پس هستم رویارویی ما با واقعیت را خلاصه می‌کند. همه چیز می‌تواند توهم باشد، اما فکر کردن چیزی است که حتی شکاک جان سخت نیز می‌تواند از آن مطمئن باشد. علی‌رغم گفته‌ی آمبروز بيرس «فکر می‌کنم که فکر می‌کنم، پس فکر می‌کنم که هستم» اگر ما فکر می‌کنیم، دعوی هستی‌مان قوی است. اگر علم به آگاهی نپردازد، روی گردان بودن از تنها چیزی است که ما روی آن حساب می‌کنیم. در واقع هزاران سال است که بسیاری از مردم آگاهی را دستاویز قرار داده‌اند تا واقعیت مرگ را انکار کنند. جسم می‌میرد و این عیان، بدیهی، و انکارناپذیر است.