برگزیدگان

تخليه مثل همیشه بود مردم از ترس فریاد می‌کشیدند و از دود و غبار تاریکی که به سمت‌شان می‌آمد فرار می‌کردند تا جانشان را نجات بدهند اما هرگز موفق نمی‌شدند. وقتی گیر می‌افتادند پوست و گوشتشان در حالی که هنوز زنده بودند از استخوانشان جدا می‌شد و مانند پشه‌ای که له شده باشد خونشان به اطراف می‌پاشید. عصب رگ و استخوانشان در چشم بر هم زدنی پودر میشد وحشتناک بود!

سلون ناگهان بیدار شد نفس نفس میزد به خودش گفت: آروم باش! انگشت‌های پایش منقبض شده بود کف خانه ی سیاهی سرد بود سیاهی چکمه هایش را از او گرفته بود. باید یک جسم تیز یا سنگین پیدا میکرد شانسی برای پیدا کردن هیچ کدامشان نداشت. هیچ وقت آنقدر خوش شانس نبود.

کشوها را یکی یکی باز کرد اما چیزی بجز قاشق و چنگال و ملاقه و چند تا روبان پلاستیکی در کار نبود آخر چرا چکمه‌هایش را برده بود؟ چرا چنین قاتل وحشتناکی باید از چکمه‌های داک مارتین یک دختر بترسد؟

زمزمه‌ی صدایش هنوز در گوشش بود سلام سلون و باعث میشد دلش بخواهد از ترس گریه کند اما بغضش را قورت داد و کشوی دیگری را باز کرد. چند تا دسته قابلمه و چاقو توی آن بود دستش را دراز کرد تا یکی از چاقوها را بردارد که صدای پایی به گوشش رسید.