برای عشق به میهن (جستاری در باب وطنپرستی و ملیگرایی)
درباره نویسنده مائوریتسیو ویرولی:
مائوریتسیو ویرولی (Amartya Kumar Sen) نویسنده کتاب برای عشق به میهن، متولد 1972 در ایتالیا، مقاله‌نویس و استاد برجستۀ علوم سیاسی در دانشگاه پرینستون، و استاد ارتباطات سیاسی دانشگاه لوگانو، واقع در سوئیس، است. او مدرک فلسفه‌اش را از دانشگاه بولونیا و دکترای علوم سیاسی و اجتماعی خود را از دانشگاه اروپایی فلورانس دریافت کرده است.
نظریۀ سیاسی، تاریخ اندیشۀ سیاسی و جمهوری‌گرایی کلاسیک از حوزره‌های اصلی پژوهش‌های او هستند و تاکنون کتاب‌ها و مقالات بسیاری دربارۀ رابطۀ دین و سیاست، میهن پرستی، مشروطیت، ارتباطات سیاسی ، شهروندی و آموزش مدنی منتشر کرده است. او همچنین در آثار خود به بررسی آرای اندیشمندانی چون نیکولو ماکیاولی و ژان ژاک روسو پرداخته است. از دیگر آثار این اندیشمند و نظریه‌پرداز ایتالیایی می‌توان به چگونه ماکیاولی بخوانیم و چگونه یک رهبر انتخاب کنیم و ایدۀ جمهوری اشاره کرد.
درباره کتاب برای عشق به میهن:
بر این باور هستم که وطنپرستی سیاسی، به رغم آنکه به لحاظ نظری قابل دفاع است، فاقد زبانی از آن خویش است؛ به نظر نمی‌رسد که قادر باشد صدای خودش را متفاوت با تشویق‌های پرسروصدای ملی‌گرایانه معطوف به حب وطن و در عین حال به همان اندازه قدرتمند، ساز کند و به گوش برساند. گفتن متقاعدکننده این مطلب که میهن یعنی جمهوری. آزادی مشترک، اینکه عشق به جمهوری و آزادی مشترک نه مصداق شیدایی است و نه مصداق میلی حریصانه به تملک و تصاحب، بلکه عین شفقت و بخشندگی است، دشوار به نظر می‌رسد، آن‌قدر که می‌تواند از همان اول آدم را از گفتنش منصرف کند.
ترکیب ویژه این آدم خاص، و نه عشق به طور عام، چگونه می‌تواند بیان گردد و ابراز شود؟ شخصا این پرسش را نمی‌دانم اما می‌دانم یگانه وطن‌پرستی‌ای که سزاوار بازیافتن و بازپس‌گرفتن از گذشته است، می‌باید آن وطنپرستی باشد که از شفقت و جمهوری سخن می‌گوید: این وطنپرستی باید یک وطنپرستی آزادی‌گرا یا وطنپرستی معطوف به آزادی باشد.
قسمتی از کتاب برای عشق به میهن:
زبان وطن پرستی مدرن بر روی میراث باستانیان ساخته شد. فیلسوفان، مورخان و شاعران مدرن از منابع یونانی و رومی درون مایه مذهبی و نیز سیاسی وطن پرستی را اخذ کردند. به نوشته فوستل دوکولانو، وطن پرستی کھن نوعی احساس مذهبی بود. واژه country بر terra patria (پای بوم) دلالت می‌کرد. پای بوم هرکس آن بخش از خاک بود که مذهب محلی یا ملی او آن را تقدیس کرده بود، سرزمینی که بقایای نیاکان آن شخص در آن به خاک سپرده شده و ارواح آن نیاکان در آن مأوا گزیده بودند.
در عین حال، پای بوم کوچک آن شخص حیطه یا محدوده خانواده بود، با آرامگاه و منزلگاهش؛ پای بوم بزرگ فرد شهر بود، با پریتانیوم (مردم سرا) و قهرمانانش، با حیطه، یا محدوده، مقدس و قلمرو ویژه‌اش که به وسیله مذهب علامت گذاری و مشخص شده بود. پای بوم خاک مقدسی بود که خدایان و نیاکان در آن سکنی گزیده بودند و نیایش بدان تقدس بخشیده بود. به همین دلیل، وطن پرستی باستانیان احساسی پرانرژی بود، فضیلت اعلایی که همه فضایل دیگر متوجه آن بودند. در آنجا، هرآنچه عزیزترین و گران قدرترین چیزها در نزد انسان بود با ایده میهن ارتباط داشت، چون در میهن بود که آدمی مال و دارایی خویش، امنیت خویش، قوانین خویش، ایمان خویش و خدای خویش را می‌یافت. بدین ترتیب، از دست دادن آن به معنای از دست دادن همه چیز بود.
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.