ایران عصر صفوی
درباره نویسنده راجر سیوری:
راجر سیوری (Roger Savory) نویسنده کتاب ایران عصر صفوی، با نام کامل راجر مروین سیوری، پروفسور بازنشستهٔ دانشگاه تورنتو است و زمینهٔ کاری او ایران شناسی، به ویژه تاریخ دوران صفویه است و کتاب های زیادی در این زمینه نوشته است. او در پیتربورو انگلستان متولد شد. طی سال های ۴۷–۱۹۴۳ نخست در خدمت ارتش و سپس به عنوان کارمند وزارت خارجهٔ بریتانیا در ایران اقامت داشت. پس از مراجعت به انگلستان، در سال ۱۹۵۰ در رشتهٔ شرق شناسی از دانشگاه آکسفورد لیسانس گرفت و در سال‌های ۶۰–۱۹۵۰ به تدریس زبان فارسی در «مرکز مطالعات شرقی و آفریقایی» دانشگاه لندن اشتغال داشت.
در سال ۱۹۵۸ از همان دانشگاه در رشتهٔ ایران شناسی درجهٔ دکتری گرفت و از آن پس نیز به عنوان استاد مطالعات اسلامی و خاور نزدیک به تدریس و تحقیق در مراکز آموزشی مختلف پرداخته است. سیوری، از سال ۱۹۷۶ تاکنون، عهده دار کرسی امور خاورمیانه و اسلامی در کالج تورنتوی کانادا است و کتاب حاضر حاصل همین دوران است. از جمله آثار سیوری می توان به «مقالات متعدد در دائرةالمعارف اسلام»، همکاری در تألیف کتاب ایران بعد از اسلام، مروری بر تاریخ، فرهنگ و زبان آن، ویرایش کتاب مقدمه ای بر تمدن اسلامی، و ترجمهٔ کتاب تاریخ عالم آرای عباسی، اثر اسکندر بیگ منشی اشاره کرد. او جزو نویسندگان تاریخ اسلام کمبریج و تاریخ ایران کمبریج بوده است.
درباره کتاب ایران عصر صفوی:
اهمیت دوره صفویه (1736-1501) در تاریخ ایران به طور فزاینده ای شناخته شده است. کتاب ایران عصر صفوی تاریخچه جامع سلسله صفوی را به خواننده ارائه می دهد. پروفسور راجر سیوری ریشه های خاندان صفوی را می داند ، جریان نهضت انقلابی که آن را به قدرت رساند و مشکلات پیش روی شاه اسماعیل اول پس از استقرار دولت صفوی در سال 1501 را توصیف می کند. او توصیف کننده توسعه جامعه چند نژادی است. در ایران در طول قرن شانزدهم ، سیاستهای شاه عباس اول که دولت صفویه را به اوج قدرت و رونق خود رساند ، و دلایل سقوط آن در نیمه دوم قرن هفدهم و سقوط نهایی آن. این کتاب همچنین ضمن پوشش تاریخ سیاسی دوره ، فصلهایی راجع به ساختار اقتصادی و اجتماعی دولت ، زندگی فکری و هنری در زمان صفویان و روابط با اروپا را در بر می گیرد.
قسمتی از کتاب ایران عصر صفوی:
شهر اردبیل در شرق آذربایجان و شمال غربی ایران، در ارتفاع تقریبی ۱۵۲۴ متری قرار گرفته است. این شهر در جلگه‌ای در میان کوه‌هایی قرار دارد که مرتفع ترین آنها آتشفشان خاموش سبلان ( ۴۸۱۰ متر) است که حتی در تابستان به ندرت برف‌های آن کاملا ذوب می‌شود و پیکر تناورش در ۳۰ کیلومتری غرب شهر سر برافراشته است.
طی قرن دهم / چهارم، اردبیل به مدت کوتاهی شهر عمده آذربایجان بود اما تبریز که در ۲۰۰ کیلومتری غرب آن است، بزودی جانشین آن شد. تبریز به سرعت به صورت ایستگاه مهمی بر سر راه یکی از بزرگترین راه های تجاری جهان از خاور دور و آسیای مرکزی درآمد و مرکز شبکه ای از شاهراههایی شد که به بین النهرین و بنادر مدیترانه، آناتولی، قسطنطنیه و در شمال از طریق قفقاز به اوکراین، کریمه و اروپای شرقی منتهی می‌شدند. برتری تبریز در سال ۷/۱۲۲۰ – ۶۱۶ که اردبیل به دست مغولها غارت و ویران شد و تبریز در سال بعد با پرداخت غرامتی سنگین از سرنوشت مشابهی در امان ماند تحکیم شد. در آغاز قرن چهاردهم / هشتم، همچون امروز، اردبیل به شهری کوچک و تا حدی دور از مسیر رفت و آمد بدل شده بود.
بنابراین در نگاه نخست چنان نمی‌نمود که اردبیل به صورت مرکز فرماندهی یک نهضت انقلابی در آید. با این همه، دورافتادگی و بی‌اهمیتی نسبی این شهر موجد امتیازاتی برای رهبران این نهضت بود که می‌خواستند هرچه کمتر کنجکاوی حکمرانان تبریز و دشمنی کم و بیش حتمی آنان را جلب کنند. در حومه اردبیل نیز کوهستان‌ها، جنگل‌ها و باتلاق‌های غیر قابل نفوذ گیلان قرار داشت و نزدیکی این پناهگاه موجب نجات نهضت از نابودی در پایان قرن پانزدهم / نهم شد.
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.