اعترافات آگوستین

اعترافات آگوستین

درباره نویسنده جیلین کلارک:
ادیت جیلیان کلارک استاد برجسته کلاسیک و تاریخ باستان در دانشگاه بریستول است. وی در سال 2010 از دانشگاه بریستول بازنشسته شد. کلارک سهم بسزایی در تاریخ، ادبیات و دین اواخر دوران باستان داشته است.

او در حال حاضر در حال کار بر روی تفسیر آگوستین از شهر خدا از هیپو، تحت قراردادی با انتشارات دانشگاه آکسفورد است. وی عضو آکادمی انگلیس و ویراستار مجموعه های متن ترجمه شده برای مورخان 300–800 است که توسط انتشارات دانشگاه لیورپول منتشر شده است. او سردبیر مجموعه تک نگاری Oxford Early Christian Texks است که توسط انتشارات دانشگاه آکسفورد منتشر شده است. رویدادی با عنوان “مسیحیت و جامعه رومی: محاوره ای برای پروفسور جیلیان کلارک” به افتخار وی در سال 2011 در دانشگاه بریستول برگزار شد و در نتیجه Festschrift در سال 2014 منتشر شد.

کلارک در کالج سامرویل، آکسفورد، زبان و ادبیات یونانی و لاتین، تاریخ باستان و فلسفه را آموخت. وی مدرک کارشناسی ارشد هنر و دکترای فلسفه خود را از دانشگاه آکسفورد دریافت کرد. وی در دانشگاه های گلاسکو، سنت اندروز، منچستر، لیورپول و بریستول تدریس کرده است.

درباره کتاب اعترافات آگوستین:
مجموعۀ قله‌های ادبیات جهان به معرفی کوتاه و سادۀ مهم‌ترین آثار ادبی جهان از دوران کلاسیک تا قرن بیستم می‌پردازد. «اعترافات آگوستین» دومین کتاب از این مجموعه است. اعترافات آگوستین، که نزدیک قرن چهارم میلادی نوشته شده است، در تاریخ فرهنگ اروپا جزء متون بسیار مهم محسوب می‌شود. آگوستین در این اثر توضیح می‌دهد که چطور و چرا پیشۀ موفقش و لذت‌های شخصی زندگی‌ای تماماً غیرمذهبی را رها کرد تا زندگی‌اش را وقف دعا و مطالعه کند که به درک عمیق خدا و انجیل انجامید. رویکرد اعتراف‌گونۀ این کتاب «به صورت تاریخ درآوردن» است ــ به بیان دیگر اینکه تجربیات خود آگوستین از دین، فلسفه و ایمان مسیحی را در برابر سیاست، سنت‌های فرهنگی و مذهبی دنیای کلاسیک قرار بدهد.

در اواخر دوران باستان میراث کلاسیک تغییر کرد و به دست نویسندگان مسیحی منتقل شد. نظرات آگوستین راجع به اینکه متون را چطور باید عرضه کرد و خواند، اینکه افراد چطور به زبان گفتار و نوشتار پاسخ می‌دهند، چطور پژواک را در نظریۀ انتقادی اخیر می‌یابند، مطرح می‌شود. دنیایی که آگوستین در آن زندگی می‌کرد، ساختار، سبک و مقصود از اعترافات، مسئلۀ بلاغت و حقیقت که با جست‌وجوی شخصی نویسنده به دنبال خود مطرح می‌شود، همه‌و‌همه در این شرح مقدماتی فصیح مورد مداقه قرار می‌گیرند.

کتاب پیش‌رو که برای معرفی و فهم «اعترافات» و زندگی سنت آگوستین نوشته شده، ۶ فصل دارد که به‌ترتیب عبارت‌اند از: «دنیای آگوستین»، «گونه ادبی: شرح زندگی»، «اعترافات راستین؟ روایت و حافظه»، «گفتن حقیقت: فن بلاغت و سبک»، «یافتن معانی: آگوستین در کارتاژ» و «خواندن اعترافات».

قسمتی از کتاب اعترافات آگوستین:
خوانندگان قرن بیستم تقریبا همیشه آگوستین را محکوم می‌کنند. چراکه زن متعه‌اش را دست به سر کرد تا مادرش بتواند اسباب ازدواج او را با کسی فراهم آورد که هنوز کودکی بیش نبود. رابطه آنان دیرپا و از لحاظ نیازهای جنسی ارضاکننده بود. پسری داشتند و آگوستین عمیقا به خاطر از دست دادن آن زن رنجیده‌خاطر می‌شود. حتی هیچ‌وقت نام این‌همسر را به ما نمی‌گوید. چطور دلش می‌آید؟ ولی معیارهای قرن چهارم کاری از دستش برنمی‌آمد.

نامزد شدن پیش از آنکه دختر و در بعضی موارد پسر آماده ازدواج شوند، کاملا رایج بود. سن قانونی برای ازدواج دختر دوازده سال بود و اینکه دخترها در این سن‌وسال از نظر بیولوژیکی بالغ شده‌اند، امری پذیرفته بود. همچنین رایج بود که مردان تا زمانی که شغلی برای خود دست‌وپا کنند، ازدواج را به تاخیر بیندازند. همچنین آبرومندانه‌تر این بود که برای خود جفتی اندرونی داشته باشند. تا به فاحشگان پناه نبرند یا بدتر پی زن و دختر مردم نباشند.

من اصطلاح فنی رومی «متعه» را به کار می‌برم که به معنی زنی است که رسما ازدواج نکرده. ولی او را شریک زندگی مردی خاص می‌دانند. «زن»، «معشوقه» یا «دوست دختر» فرض‌های غلطی را انتقال می‌دهند. مردها معمولا دلایلی منطقی برای ازدواج نکردن با متعه خود داشتند. گاه زن نمی‌توانست ازدواج رسمی کند. زیرا یا برده بود یا به هنرپیشگی یا به نوعی گدایی از طریق رقص و آواز اشتغال داشت. یا حتی اگر می‌توانست ازدواج کند تقریبا از تعلق خود به طبقات فرودست در جامعه‌ای که فرق طبقات در آن بر طبق قانون مشخص بود، اطمینان داشت.

«طبقات فرودست» humiliores را حتی می‌شد برای گرفتن اعتراف شکنجه یا تنبیه جسمانی کرد. که «آبرومندان» honestiores از آن معاف بودند. ازدواج با متعه به معنی چشم‌پوشی از تمام چیزهایی بود که آگوستین به محض اینکه ترتیب ازدواجش داده می‌شد. نمی‌توانست روابطش را با او ادامه دهد. این امر بدیهی فرض می‌شد که مردی با زنان طبقه فرودست یا بردگان بر حسب اتفاق روابط جنسی داشته باشد. ولی روابط دائمی توهینی به زن قانونی محسوب می‌شد. و خانواده عروسی آینده هرگز آن را برنمی‌تافتند.