ارتقا

ارتقا

درباره نویسنده بلیک کراوچ :

بلیک کراوچ (Blake Crouch) نویسنده کتاب ارتقا، (زادهٔ ۱۹۷۸) رمان‌نویس اهل ایالات متحده آمریکا است. کراوچ در سال 1978 در نزدیکی شهر پی مونت در ایالت ایالت ایالت ویل، کارولینای شمالی متولد شد. وی در دانشگاه کارولینای شمالی در چاپل هیل شرکت کرد. و در سال 2000 با مدرک زبان انگلیسی و نوشتن خلاق فارغ التحصیل شد. در حالی که چندان از زندگی خانوادگی بلیک کراوچ و دوران کودکی مشخص نیست، اما او اکنون در کلرادو زندگی می کند.

وی برنده‌ی جوایز متعددی شده است و از آثارش چند سریال معروف تلویزیونی ساخته شده است.  سریال ویوارد پاینز (Wayward Pines) بر اساس کتابی به همین نام که در سالهای ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ از تلویزیون فاکس پخش شده است. هم‌چنین سریال رفتار خوب (Good Behavior) بر اساس داستانهای کوتاه کراوچ، پخش شده در سال ۲۰۱۶. از رمان ماده تاریک این نویسنده هم فیلمی در حال ساخت است، و نتفلیکس امتیاز ساخت فیلم و سریال تلویزیونی بر اساس رمان بازگشت را خریده است.

از کتاب‌های پرفروش و پرطرفدار او می‌توان به بازگشت و ماده تاریک اشاره کرد.

درباره کتاب ارتقا:

بوک‌لیست: «رمانی درخور دیگر کتاب‌های بلیک کرواچ؛ چالش‌برانگیز و میخکوب‌کننده. اثری که علاقه‌مندان به ژانرهای علمی‌تخیلی و ابرقهرمانی را مجذوب خود می‌کند.»
نیویورک تایمز: «بسیار هوشمندانه، با پیچیدگی‌های داستانی و پایانی شگفت‌انگیز.»
الکس مایکلیدیس: «رمانی رازآلود، خیره‌کننده و بی‌نهایت تاثیرگذار که ماهیت انسان بودن را مورد تحلیل قرار می‌دهد.»

«تو قدم بعدی برای تکامل بشریت هستی…»
اگر این حرف درست باشد چه؟

چه می‌شود اگر تمرکز بهتری داشته باشید، بتوانید در آنِ واحد کارهای مختلفی را با سرعت زیاد انجام دهید، حافظۀ قوی‌تری داشته باشید و به خواب کمتری احتیاج پیدا کنید؟

لوگان رمزی در حال تجریه‌ی همین اتفاقات است. محیط پیرامون و مهمترین اشخاصی زندگی‌اش، جلوه‌ی جدیدی برای او پیدا کرده‌اند. شاید توالی ژنتیکی‌اش هک شده باشد؛ شاید در معرض یک ارتقا قرار گرفته باشد.

مادرم یک بار گفته بود که ما موجودات منطقی‌ای نیستیم. ما در مورد تمام تهدیدهای احتمالی در روزنامه‌ها می‌خوانیم، آن را در اخبار می‌بینیم، اما در نهایت کار خودمان را می‌کنیم. و بله، بخشی از آن به لطف دوری از واقعیت با انکار آن، با ناهماهنگی شناختی و با اعتقاد به معجزه است. اما او مهم‌ترین چیز را فراموش کرده بود: در غیاب شفقت، خودخواهی منطقی‌ترین پاسخ ممکن است. قدرت خارق‌العادۀ گونۀ ما اهمیت دادن نیست؛ هوش ما هم مشکلی ندارد. ما مشکل شفقت و دلسوزی داریم. این، بیش از هر عامل منفرد دیگری ما را به سمت انقراض می‌کشاند.

قسمتی از کتاب ارتقا:

«پدرم را خیلی دوست داشتم. همیشه مهربان بود. رفتارهای آقامنشانه و منسجمی داشت. هیکلش لاغر بود، آن‌قدر که لباس‌ها یک شماره به تنش بزرگ‌تر به چشم می‌آمدند، و این ویژگی در نظر من جلوه‌ای بی‌نظیر از وقار به او می‌داد. صورتش خطوط ظریفی داشت و هیچ‌کدام از اجزای صورتش ــ چشم‌های عمیق با مژه‌های بلندش، بینی خوش‌فرمش، لب‌های برجسته‌اش ــ این هارمونی را خراب نمی‌کرد. در هر موقعیتی، هر خلق‌وخویی که خودش یا من داشتیم، با لحنی شاد با من حرف می‌زد و به اتاق کارش نمی‌رفت ــ همیشه در حال مطالعه بود ــ تا وقتی که لبخند به لبم نمی‌آورد. موهایم را خیلی دوست داشت. الان به‌سختی می‌توانم بگویم چه موقع شروع به تعریف از موهایم کرد؛ شاید وقتی دو یا سه‌ساله بودم. مطمئناً طی ایام کودکی چنین گپ‌هایی با هم می‌زدیم:

«چه موهای خوشگلی. چه جنسی دارن، چه برقی می‌زنن. بهم هدیه‌شون می‌دی؟»