ابتدا تراژدی سپس مضحکه

ابتدا تراژدی سپس مضحکه

درباره نویسنده اسلاوی ژیژک:

اسلاوی ژیژک (Slavoj Žižek) نویسنده کتاب شب جهان، (زادهٔ ۲۱ مارس ۱۹۴۹) فیلسوف، روان‌کاو، نظریه‌پرداز، جامعه‌شناس، منتقد فرهنگی و سیاست‌مدار اسلوونیایی است. او در لیوبلیانا به دنیا آمد و دکترای فلسفه‌اش را از دانشگاه لیوبلیانا دریافت کرد. در سال ۱۹۹۰ به عنوان کاندیدای ریاست جمهوری از سوی حزب لیبرال دموکرات اسلوونی معرفی شد. ژیژک فیلسوف و نظریه‌پرداز انتقادی است که بخش عمدهٔ کارش در سنت فلسفی هگلی، مارکسیسم و نیز روانکاوی لاکانی است. او فعالیتهای چشمگیری در زمینهٔ نظریهٔ سیاسی، نظریه فیلم و روانکاوی نظری داشته‌است.

شهرت ژیژک برای احیای روانکاوی ژاک لاکان برای یک خوانش جدید از فرهنگ عامه است. او رسالات گوناگونی دربارهٔ موضوعات گوناگون نگاشته‌است. موضوعاتی چون جنگ عراق، بنیادگرایی، سرمایه‌داری، رواداری، حقیقت سیاسی، جهانی‌سازی، سوبژکتیویته، حقوق انسانی، لنین، اسطوره، فضای مجازی، پسامدرنیسم، چندفرهنگ‌گرایی، پست مارکسیسم، آلفرد هیچکاک و دیوید لینچ. او به شوخی در مصاحبه با یک نشریهٔ اسپانیایی خود را یک استالینیست لاکانی تندرو معرفی کرده‌است.

ژیژک یک نظریه‌پرداز سینمایی نیز هست. او از تفسیر روانکاوانهٔ لاکانی برای ایجاد یک نظریهٔ سینمایی و یک شیوهٔ نقد جدید استفاده کرده‌است. به اعتقاد رابرت استم، او از فیلم‌های سینمایی برای شرح نظریات لاکان استفاده می‌کند و در فیلم‌های سینمایی مثال‌هایی می‌یابد که حتی از خود لاکان هم افکار روانکاوانهٔ او را بهتر شرح می‌دهند. ژیژک به بررسی میل و فانتزی ناخودآگاه، امر واقعی و ابژهٔ والای ایدئولوژی در فیلم‌ها می‌پردازد و از این راه یک تأویل روانکاوانه در باب سینما می‌سازد. لینچ و هیچکاک دو فیلم‌ساز مورد علاقهٔ ژیژک هستند که تفسیر آثار آن‌ها بیش از همه مورد توجهش بوده‌اند.

درباره کتاب ابتدا تراژدی سپس مضحکه:

ژیژک کاریزماتیک و مناقشه برانگیز (ابژه عالی ایدئولوژی) هوش همه کاره و گوش تیز خود را برای کنایه به نقد سرمایه داری معاصر معطوف می‌کند. با توجه به بحران مالی اخیر، ژیژک استدلال می‌کند که اکنون نادیده گرفتن غیرمنطقی آشکار سرمایه داری جهانی غیرممکن است. او تاریخ معاصر را غربال می‌کند تا نشان دهد که چگونه ایدئولوژی سرمایه‌داری برای دفاع از سیستم در برابر هرگونه نقد جدی، علی‌رغم نقص‌های آشکار آن، عمل می‌کند. او مرزی مشخص بین لیبرالیسم و ​​چپ رادیکال ترسیم می کند و نشان می‌دهد که چگونه اجتماعی شدن بانک ها – و خود سوسیالیسم – در واقع با حفظ سرمایه داری و نه خصومت با آن هماهنگ است و اکوکاپیتالیسم مسئول اجتماعی را به عنوان یکی دیگر از نمادهای یک سیستم ورشکسته مورد تمسخر قرار می دهد.

ژیژک با بیانی جدید از فرضیه کمونیست، سوسیالیسم و ​​کمونیسم را به عنوان مخالفان قرار می دهد و دیدگاهی اتوپیایی را ارائه می دهد که بر خروج از ساختارها و محدودیت های دولت گرایی و بازارها تکیه دارد. نقد ژیژک از سرمایه داری و تغییر موقعیت اندیشه کمونیستی که یک چالش جدی و به موقع است، هم روشنگر و هم مستدل است و هم تضمین شده است که خوانندگان را در سراسر طیف سیاسی و نظری آزار دهد.

قسمتی از کتاب ابتدا تراژدی سپس مضحکه:

فشار دائم رای انتخاب نه تنها جهل نسبت به ابژه‌ی گزینش، بلکه به‌شکلی بنیادی‌تر، عدم امکان سوبژکتیو پاسخ‌گویی به پرسش میل را شامل می‌شود. زمانی که لاکان هدف میل را به‌عنوان چیزی اصالتا از‌دست‌رفته تعریف می‌کند، منظور او صرفا این نیست که ما هرگز نمی‌دانیم به چه‌چیزی میل داریم و محکومیم به جست‌و‌جوی ابدی برای ابژه‌ی«حقیقی» که مغاک میل به‌معنای عینی کلمه است، حال آنکه تمامی ابژه‌های قطعی صرفا جانشین‌های مجازی آن هستند.