آدمی با دیگران
درباره نویسنده فریدریش ویلهم نیچه:
فریدریش ویلهم نیچه (Friedrich Wilhelm Nietzsche) نویسنده کتاب آدمی با دیگران، (زادهٔ ۱۵ اکتبر ۱۸۴۴ – درگذشتهٔ ۲۵ اوت ۱۹۰۰) فیلسوف، شاعر، منتقد فرهنگی، جامعهشناس، آهنگساز و فیلولوژیست کلاسیک بزرگ آلمانی و استاد لاتین و یونانی بود که آثارش تأثیری عمیق بر فلسفهٔ غرب و تاریخ اندیشهٔ مدرن بر جای گذاشتهاست.
در سال ۱۸۶۹ با ۲۴ سال سن، به کرسی فیلولوژی کلاسیک در دانشگاه بازل دستیافت که جوانترین فرد در نوع خود در تاریخ این دانشگاه بهشمار میرود. در سال ۱۸۷۹ به خاطر بیماریهایی که در تمام طول زندگی با او همراه بود، از سمت خود در دانشگاه بازل کنارهگیری کرد و دههٔ بعدی زندگانیاش را به تکمیل هستهٔ اصلی آثار خود که تا پیش از آن به نگارش درآورده بود، اختصاص داد. او بیماری خود را موهبتی میدانست که باعث زایش افکاری نو در وی شده. در سال ۱۸۸۹ در سن ۴۴ سالگی، قوای ذهنیاش را بهطور کامل از دست داد و دچار فروپاشی کامل ذهنی گردید. او سالهای باقیمانده عمر را تحت مراقبت مادرش (تا زمان مرگ او در سال ۱۸۹۷) و پس از آن خواهرش الیزابت فورستر-نیچه گذراند و سرانجام در سال ۱۹۰۰ درگذشت.
درباره کتاب آدمی با دیگران:
گزینه حاضر ترجمه کامل کتابی است به نام گزین گویههای نیچه که در ۲۰۰۷ در نشر آرتمیس به چاپ رسیده و برگرفته از گلجین کتابهای انسانی، بس بسیار انسانی یا انسانی زیادہ انسانی، غروب بتان، فراسوی نیک و بد، و دانش طریز است و بدون هیچ مقدمهای و حتی با چند خطای نگارشی در ذکر شماره قطعههاست. ناشر حتی دلیل این انتخاب خود را هم ذکر نکرده است. و از آنجا که به این شیوه نمیشد کتاب را به فارسی در آورد، یادداشت و دو جستار نخست کتاب را مترجم خود به ترجمه افزود.
جستار یکم «نیچه، وبر، هایدگر: اندیشه تحت لوای نیهیلیسم»، به تفاوتها و شباهتهای سه متفکر یاد شده معاصر میپردازد. جستار دوم «بردگان سه انگاره: لحظات، عقاید، مدها» آرای فریدریش نیچه را از نظر گاه درک فرهنگی مدرن بررسی میکند. این جستارها را دو نیچهشناس بزرگ معاصر يوهانس وایس و خانم رناته رشکه نوشتهاند. اولی استاد فلسفه دانشگاه کاسل است و دومی رییس کالج نیچه در وایمار. هر دو برای برگزاری سمینار «نیچه فيلسوف فراملی» به همت مرکز گفتگوی تمدنها» و «کالج نیچه در وایمار» به ایران آمدند.
نگارنده که خود در این سمینار مقالهای با عنوان «نیچه در ایران» به فارسی و چکیده آلمانی آن را ارائه کرد، چکیده این دو جستار یادشده را برای آن سمینار به فارسی برگرداند و بعدها کل این دو جستار را، قرار بود همه جستارها و سخنرانیها در کتابی دوزبانه در گفتگوی تمدنها منتشر شود، اما تأخیرهای طولانی و بعدا پایان کار مرکز گفتگو، عملا انتشار آن ویژه نامه را معلق و سپس ناممکن کرد. نگارنده اکنون برای اولین بار این دو مقاله را در اینجا منتشر میکند.
قسمتی از کتاب آدمی با دیگران:
ماکس وبر یک ربع قرن پیش از هایدگر متولد شد و در ۱۹۲۰ نیز، هنگامی که هایدگر – از جمله تحت تأثير مطالعه آثار نیچه – نخستین گامها را به سوی «پدیدارشناسی واقعیت مندی»، یعنی تجزیه و تحلیلهای آتی وی در باب هستی بر میداشت، درگذشت. ادموند هوسرل که پدیدارشناسی ماورالطبیعه وی، در رویگردانی هایدگر از کانت گرایی نوین نقشی مهم ایفا کرد، در زمره فیلسوفانی بود که وبر در اصول علمی خود، یعنی اسلوب شناسی شناخت علمی- فرهنگی به او استناد کرد. او در همین زمینه و بیشتر هم از لحاظ معضل ادارک، به کارل ياسپرس نیز روی آورد.
یاسپرس که در آن سال ها، بی شک بزرگترین ستایشگر وبر بود، چند سال بعد کوشید هایدگر را نیز با ارسال یکی از نوشتههای کوتاه خود به وی، به دقت نظر در آثار وبر تشویق کند. البته این تلاش قرین موفقیت نبود، به گونهای که هایدگر به دانشی محدود درباره وبر اکتفا کرد. یکی از عناصر این دانش، صرف نظر از اصول اساسی اسلوب شناسی، نظريه «افسون زدایی جهان» بود. هایدگر پیوسته این نظریه را تکرار میکند، البته بدون هر گونه توضیح اضافی با اشاره به این که این نظریه تا حدود بسیاری، هر چند نه منحصرا، تحت تأثیر تجزیه و تحلیل نیچه از «نیهیلیسم اروپایی» بوده است.
نقد و بررسیها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.