پاتریسیا

کمی پایین‌تر از پیز، در مسافرخانه‌ای در لوکا توقف کردم. به رماریک اوآیو تلفن کردم. گفتم: «من توی جاده‌م. دارم می‌آم مونتانزا. فردا می‌رسم.» رماریک گفت عمید با او تماس گرفته. چون شما به او زنگ زده بودید پاتریسیا. شما به پاریس برگشته بودید. زمین و آسمان را به هم دوخته بودید تا مرا پیدا کنید. حتی به پارکینگ بتکور هم رفته بودید. از همه پرسیده بودید. حتی از توگوله هم پرسیده بودید. او ترسیده و فکر کرده بود شما دنبال پولی آمده‌اید که به من بدهکار است و شما هم به پلیس زنگ زده بودید.

او هم چاقوی زیر گلوی شما گذاشته بود و شما را تهدید کرده بود. عمید به شما گفته بود چیزی نمی‌داند و چندهفته است مرا ندیده، ولی ظاهراً شما باور نکرده بودید. رماریک به من گفت: «یه زن سفیدپوست ول‌کن معامله نیست و دائم سراغ تو رو می‌گیره، چه جوابی به‌ش بدم؟» من هم به او گفتم: «هیچی، هیچی نمی‌خواد بگی. خودم که برگردم، همه‌چیز رو ردیف می‌کنم.»