خانههای تاریخ (خوانشی انتقادی از تاریخ و نظریه در سدهی بیستم)
درباره نویسنده آنا گرین:
آنا گرین (Anna Green) نویسنده کتاب خانههای تاریخ، (متولد 1950) تاریخ عمومی و تاریخ شفاهی را در دانشگاه اکستر انگلستان تدریس می‌کند. انتشارات او عبارتند از: خانههای تاریخ (1999)، سرمایه بریتانیا، کار ضد پودی (2001) و یادآوری: نوشتن تاریخ شفاهی (2004). آنا گرین تاریخ عمومی و تاریخ شفاهی را در دانشگاه اکستر، بریتانیا تدریس می‌کند.
درباره کتاب خانههای تاریخ:
در کتاب خانههای تاریخی، نویسندگان به ترتیبی تاریخی و با اتکا به معتبرترین و شناخته شده ترین منابع، نظریه های تاریخی را از تجربه گرایی گرفته تا انواع و اقسام رویکردهای پست مدرن بررسی کرده‌اند. وجه تمایز این متن از اندک آثار مشابه آن را می توان نظرگاه آموزشی نویسندگان کتاب و پرهیز از پیچیده نویسی های رایج در این زمینه و ارایه گزیده هایی از برترین آثار تاریخی نوشته شده در چارچوب های نظری به شمار آورد که به شکلی عملی دانشجویان و پژوهشگران تاریخ را با کاربرد نظریه در تاریخ نگاری آشنا می کند.
بهزاد کریمی مترجم این اثر معتقد است که تاریخ برای تاریخ نیست و شناخت فایده مند آن فراتر از قصه سرایی لزوماً با نظرورزی حاصل می شود. متاسفانه با وجود جذابیت استفاده از نظریه در پژوهش های تاریخی، نسل جوان تاریخ پژوهان ایرانی به متنی جامع برای معرفی این نظریه ها و الگویی عملی از شیوه کاربست آنها دسترسی نداشته اند. کریمی می گوید که مزیت اصلی این کتاب این است که در پایان معرفی هر نظریه بخشی از متنی شاخص از آثاری که در چارچوب آن نظریه نوشته شده است، به دست می دهد.
کتاب خانه های تاریخ شامل یک پیش گفتار و دوازده عنوان و در آخر هم یک نمایه است. نخستین عنوان کتاب با نام «تجربه گرایان» نامگذاری شده است. عنوان بعدی «مورخان مارکسیست» نام دارد و بخش بعدی کتاب با عنوان «فروید و روان تاریخ» نام دارد. نویسنده در بخش بعدی به «مکتب آنال» می پردازد و در مبحث بعد موضوع جامعه شناسی تاریخی را واکاوی می کند. در عنوان بعد به مبحث «تاریخ کمی» اشاره شده و «انسان شناسی و قوم مورخان» فصل دیگری از کتاب است. «مساله روایت»، «تاریخ شفاهی»، «جنسیت و تاریخ»، «چشم اندازهای پسا استعماری» و در عنوان آخر هم «چالش پسا ساختارگرایی/پست مدرنیسم» عنوان های دیگری از کتاب خانه های تاریخ است.
کتاب خانه های تاریخ مروری است بر نظریه هایی که در سده گذشته به یاری مورخان آمده است. گرچه همواره تاریخ پژوهان سنتی از کاربست نظریه پرهیز داشته و بر این باور بوده اند که نظریه موجب انقطاع روایت های تاریخی می شود. این کتاب نشان می دهد که حتی سرسخت ترین مخالفان نظریه هم گریزی از آن ندارند. متنی چنین جامع با چشم اندازی از سابقه تعامل تاریخ و نظریه که به دست داده است، اگر نگوییم بی نظیر اما کم نظیر است و با توجه به داغ شدن این مباحث در میان مورخان ایرانی در ۲ دهه گذشته، این متن از جمله متن هایی است که همواره جای خالی آن احساس می شد.
قسمتی از کتاب خانههای تاریخ:
تجربه گرایی، در مقام نوعی معرفت شناسی، هم یک نظریه‌ی معرفتی است و هم یک روش پژوهش تاریخی مورخان اندکی هستند که با تجربه گرایی به مثابه‌ی روش پژوهش مخالف باشند و اغلب منظم از ابزارهای تحلیلی و قواعدی که در ۱۵۰ سال اخیر توسعه یافته است استفاده می‌کنند. تجربه گرایی اما به مثابه‌ی نظریه‌ی معرفتی با انتقادهایی مواجه شده که تازه ترین آنها از سوی جریان پست مدرنیسم بوده است. از آغاز سدهی بیستم، فلاسفه با معضلات معرفت شناختی تجربه گرایی دست به گریبان بوده و مورخان با طیب خاطر عرصه را به آنها وانهاده‌اند.
مورخان تجربه گرا اغلب ترجیح می‌دهند که کار خود را همچون یک «حرفه» توصیف کنند؛ و هر چند تجربه گرایی بیشتر به دانش دلالت دارد تا کار بدی و مهارت، ترجیح می‌دهند بر اهمیت روش شناسی در برابر نظریه تأکید ورزند. اما با وجود این، نگارش متن تاریخی بر اساس یک نظریه‌ی معرفتی برساخته میشود و ما نمی‌توانیم و نباید غور در این مسائل را به تمامی به دیگران واگذار کنیم. اجازه دهید این فصل را با مطالعه‌ی ریشه‌های تجربه گرایی آغاز کنیم که بی گمان تأثیرگذارترین مکتب اندیشه‌ی تاریخی در سراسر این سده بوده است…
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.