منیر کاظمی

بايد با مغزم دوست باشم. از حرف‌هاي دكتر همين بيشتر به دلم نشسته است. مغز بيمارم برايم شبيه يك خانه شده. خانه‌اي كه اتاق‌هاي زيادي دارد. چراغ بعضي اتاق‌ها روشن است. بعضي خاموش و بعضي چراغشان نيم‌سوز است. در اين خانه راه مي‌روم. در اتاق‌هايي با چراغ خاموش را باز مي‌كنم و به تاريكي مخوفش خيره مي‌شوم. تاريكي كه در...