شهره احیایی

ریموت در را می‌زند، تک توک چراغ‌های حیاط روشن است. درست مقابل پله‌ها نگه می‌دارد. پیاده می‌شوم به سمت ویلا به راه می‌افتم. پشت سرم می‌آید. صدای قدم‌هایش آهسته است، هنوز به پاگرد جلوی در نرسیده‌ام که دستم کشیده می‌شود. با قدم‌های بلندی روبه‌رویم می‌ایستد. فاصله می‌گیرم. چسبیده‌ام به در، نمی‌توانم تکان بخورم. نگاهش می‌کنم لب زیرینش را در میان...