پرهام دارابی

دوباره به کارمن نگریستم. حالا بی‌حرکت دراز کشیده بود، چهره‌اش روی بالش رنگ پریده و چشمانش درشت و تیره و بی‌روح بود، به مانند ظرف‌هایی که در خشک سالی زیر باران می‌گذارند. یکی از دستان کوچک پنج انگشته‌اش بدون شست با حالتی بی‌تاب ملحفه را گرفته بود. جرقه‌ای مبهم از تردید در حال متولد شدن در جایی از وجودش بود....

گفتم مشکلی نداره. من عاشقتم چون تو یه زن مدرن هستی و به همین خاطر باهات ازدواج کردم. حالا نمی‌تونم به خاطر چیزی که عاشقش هستم تنبیهت کنم. فکر می‌کنم فراموش کردم که تو چه آدم شجاعی هستی، دیروز هم خیلی شجاع بودی، توهم مثل من شجاع بودی، صدف این را گفت و احمد را بوسید.