سال 1357 در ایران بودم
درباره نویسنده موریو اونو:
پروفسور موریو اونو (Morio Ono) نویسنده کتاب سال 1357 در ایران بودم، در سال 1925 در ژاپن در خانواده ای از نسل سامورائی به دنیا آمد. در 1950 از دانشکده علوم دانشگاه توکیو و در سال 1953 از دانشکده اقتصاد آن دانشگاه فارغ التحصیل شد و چند سالی در بخش خاورشناسی همان دانشگاه به تدریس پرداخت. بعدها به تدریس انسان شناسی روی آورد و سالها ریاست « موسسه فرهنگ خاوری» این دانشگاه را برعهده داشت. وی در سالهای1978-1980 مدیر « موسسه ژاپن برای پژوهش در ایران و غرب آسیا » بود و در تاسیس دانشکده مطالعات خاوری دانشگاه ملی « دایتوبونکا» نقش مهمی داشت. پروفسور موریو اونو در سال 1984 با عنوان استادی ممتاز بازنشته شد.
او پس از سالها تحقیق و تدریس و تجربه در ژاپن و آمریکای جنوبی، احتمالا به دلالت و تشویق پدر همسر خود، پروفسور ری ایچن گاموء، ایران پژوه و مترجم گلستان سعدی به ژاپنی، به ایران شناسی با رویکرد انسان شناختی روی آورد و به تدریج فارسی را آموخت. پروفسور اونو در پاییز 1964(1343 شمسی ) به روستای خیرآباد از توابع مرودشت شیراز رفت. او پیش از این تاریخ درباره روستاهای کوهستانی و دهکده های ماهیگیری ژاپن و روستاهای آمریکای جنوبی به ویژه برزیل به تحقیق پرداخته بود. پژوهش او در روستای خیرآباد جزئی از پژوهش های دراز دامن وی درباره روستاهای ایران است.
او پنج گونه ده را در ایران شناسایی کرد : الف ) ده مسلمان نشبن یا مسیحی نشین یا یهودی نشین ب ) دهِ در اصل روستا یا دهِ قرارگاه مردم چادرنشین ج ) دهی که در آنجا اصلاحات ارضی انجام شده و دهی که درآن این امر انجام نشده است. د ) نوع حصول ده ه ) دهی که هر چهار ویژگی قبلی را در خود داشته باشد . وی نمونه های این روستا را در این نمونه ها یافت و مورد پژوهش قرار داد : الف ) ده مسلمان نشین در حومه نبشابور ب ) دهی در حومه اصفهان ج ) ده مسیحی آسوری نشین در حومه ارومیه د ) ده زردشتی نشین در حومه یزد ه ) ده خیرآباد با عشایر اسکان یافته یا همان خیرآباد.
وی هنگام آغاز تحقیق در روستای خیرآباد، استاد بلندپایه دانشگاه توکیو و رئیس موسسه خاوری این دانشگاه بوده است و در 1989 ( 1368 شمسی ) که 25 سال از کار تحقیقی او در روستا می گذشت کتاب « خیرآباد نامه » را نوشت. وی در این 25 سال گاه تنها چند روز و گاه حدود چند ماه در فصل های مختلف سال در این روستا حضور داشت؛ در برهه ای از زمان هر سال به روستا مسافرت می کرد و گاهی چند سال نمی توانست خود را به روستا برساند. ثمره تلاشهای او در روستای خیرآباد در مجموعه ای به نام « خیرآباد نامه :بیست و پنج سال با روستاییان ایران » به زبان ژاپنی به نگارش درآمده و به زبان فارسی نیز ترجمه شده است.
خیرآباد در حقیقت طایفه لشنی است که به روستا تبدیل شده و در دوره اصلاحات ارضی شدیدا دستخوش تغییرات اجتماعی گردیده است. وی در « خیرآباد نامه » را در پنج « پرده » تنظیم می کند. پرده اول 1964، پرده دوم 1974 ،پرده سوم 1978 – 1980، پرده چهارم 1983 – 1989 . در خلال این فصول وی درباره تقسیم کار جنسی، اصلاحا ت ارضی، ارتباط کشاورزان با کوچ نشبنان، اسکان عشایر در دوران پهلوی اول، فرصت طلبی و میل به پیشرفت، تنبیه و مجازات، قدرت، معماری، ماشینی شدن و بحران قدرت، مرگ، منسک دینی و دیگر جنبه های فرهنگ روستای خیرآباد اطلاعاتی را به دست می دهد. وی همچنین اطلاعاتی درباره روش تحقیق در روستاها ارائه می دهد. با این وجود باید توجه داشت که این اثر بیش از این که یک مردم نگاری کلاسیک باشد، تاریخی تحولات اجتماعی در این روستا و نوعی زندگی نامه خودنوشت در ارتباط با اهالی است.
وی در این تحقیق درازمدت به ارتباطی عمیق و مثال زدنی با روستاییان دست یافت چنان که خود در اینباره می گوید : « در آغاز برای تحقیق اجتماعی و مردم شناسانه در خیرآباد به این روستا رفتم، اما هرچه می گذشت و رابطه روستائیان آنجا و این نگارنده نزدیکتر و صمیمی تر می شد، در حقیقت از مقصود اصلی که مطالعه وضع ده و روستائیان بود دور می شدم و احساس می کردم که می خواهم زندگی روستائیان را هم چون نمایشی واقعی که صحنه اش روستای خیرآباد است ببینم و شخصیت و شیوه کار و اندیشه هر یک از روستائیان را که بازیکنان این نمایش هستند تصویر و ترسیم کنم. » ( خیرآباد نامه، ص دو)
وی در دوران اولیه حضور خود در ایران با دانشگاه شیراز و موسسه مطالعات و تحقیقات اجتماعی همکاری نزدیک داشت. تالیفات او زیاد و شامل مباحثی انسان شناخی درباره آسیا، ایران، افغانستان، جهان اسلام، و مباحث روش شناختی در انسان شناسی است و تماما به زبان ژاپنی نگاشته شده است. این آثار عبارتند از : روستاهای آسیا، دنیای اسلام، گزارشی از روستاهای افغانستان، نظریه تحقیق احوال کشاورزی مناطق خشک است.
درباره کتاب سال 1357 در ایران بودم:
قسمتی از کتاب سال 1357 در ایران بودم:
پیشامدی که شرح آن را می‌دهم در سال 1966 (1345 خورشیدی) بود. در طبقه اول آپارتمانی در بالای شهر تهران، انتهای کوچه‌ای در خیابان ویلا زندگی می‌کردم. در آن زمان، سرایدار این ساختمان حسین و زنش بودند که در اتاق کوچکی بالای ساختمان و کنار بام زندگی میکردند. این زن و شوهر کارهای رُفت و روُب و رختشویی و خریدِ خانه را برایم انجام می‌دادند. حسین نوکر آقای عظیمی هم بود، که نزدیک این ساختمان خانه بزرگی داشت و نیز آپارتمانهایی که آن را اجاره داده بود.
حسین بارها برایم دردِ دل کرده و از وضع خود نالیده و گفته بود که تحصیل در دبیرستان را رها کرده و در پیِ کار از ولایت خود به تهران آمده، اما هنوز شغل ثابتی نیافته است و زندگی را با این گونه کارهای پاره وقت می‌گذراند. حسین زنِ پیشین را به علتی که برایم نگفت طلاق داده و بچه حاصل از این ازدواج را خود نگهداشته و با زن تازه عروسی کرده بود …
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.