پایان ضیافت

پایان ضیافت

درباره نویسنده یوکیو میشیما:

یوکیو میشیما (Yukio Mishima) نویسنده کتاب پایان ضیافت، زاده‌ی ۱۴ ژانویه‌ی ۱۹۲۵ و درگذشته‌ی ۲۵ نوامبر ۱۹۷۰، نویسنده، شاعر، نمایشنامه نویس، بازیگر و کارگردانی ژاپنی است که سه بار نامزد دریافت جایزه‌ی نوبل ادبیات شد و یکی از بزرگترین نویسندگان سده‌ی بیستم ژاپن به شمار می‌رود. آثار او، ترکیبی از زیبایی شناسی مدرن و سنتی است که با شکستن مرزهای فرهنگی، بر جنسیت، مرگ و تغییرات سیاسی تأکید می‌کند. میشیما همچنین به خاطر خودکشی به روش هاراکیری مشهور است. او در کنار نویسندگی و سرودن شعر، در چند فیلم سینمایی به ایفای نقش پرداخت.

درباره کتاب پایان ضیافت:

یوکیو میشیما یکی از برجسته‌ترین نویسندگان قرن بیستم است که در عمر کوتاهش گنجینه‌هایی ادبی برای جهان به جا گذاشت. نویسنده‌ای که سه بار نامزد جایزه‌ی نوبل شد و گرچه بسیار متاثر از آداب و سنن کشورش ژاپن می‌نوشت و جهان زیسته‌ی مردمش را ترسیم می‌کرد، اما پیامش چنان جهان‌شمول بود که هنوز هم خوانندگان و تحسین‌کنندگان بسیاری در سراسر جهان دارد.

آثار سرکش و جلوتر از زمانه‌ی میشیما هم سبکی مدرن دارند و هم ریشه در سنت قدرتمند کشورش، اما درعین‌حال همیشه در پی شکستن مرز‌ها، به‌خصوص مرزهای جنسیت و سیاست هستند. طغیان آدم‌های میشیما آرام، اما عمیق است و زمانی که تصمیم به کاری بگیرند، برگشتی ندارند.

نکته‌ی بسیار جالبی درمورد کتاب حاضر وجود دارد. پس از چاپ کتاب در ژاپن، یکی از سیاست‌مداران وقت به نام هاچیرو آریتا علیه میشیما به دادگاه شکایت کرد و مدعی شد که او داستانش را از روی زندگی خصوصی آریتا نوشته است. دادگاه توکیو در سال ۱۹۶۴ برای اولین بار در تاریخ ژاپن، و با به‌رسمیت‌شناختن حق حفظ حریم خصوصی، به نفع آریتا رای داد. این پرونده‌ به‌دلیل شهرت طرفین دعوی بسیار جنجالی و به نام پرونده‌ی «پایان ضیافت» معروف شد.

ما در این رمان پله‌پله با کازو، نگوچی، و اطرافیانشان همراه می‌شویم، در رستوران ستسوگون غذا می‌خوریم، در حومه‌های توکیو قدم می‌زنیم، و شاید سوالی که در پایان از خود می‌پرسیم این باشد: آیا میشیما خود را یک نگوچی سنتی و ازرده‌خارج می‌دانست که هم‌زمان می‌خواست یک کازوی موفق و مدرن هم باشد؟ و اگر می‌توانست چنین باشد، آیا پایانی خوش‌تر برای زندگی‌اش رقم نمی‌خورد؟

قسمتی از کتاب پایان ضیافت:

رستوران ستسوگون

ستسوگون به معنای جایی که پس از طوفان عقب نشسته، روی زمین مرتفعی از تپه‌های منطقه‌ی کویشیکاوای توکیو بنا شده بود. این منطقه خوشبختانه طی جنگ از آسیب مصون مانده و چیزی از باغ باشکوهش تخریب نشده بود. باغی که مثال قابل توجهی از سبک کوبوری انشو به شمار می‌رفت و بیش از صدهزار فوت مربع را پوشش می‌داد؛ ساختمان هم سر جایش بود و مشکلی نداشت هم دروازه‌ی مرکزی که از معبد مشهوری در کیوتو به اینجا منتقل شده بود، هم ورودی و کوشک مهمانان که از معبد باستانی نارا به این نقطه آمده بود، و هم تالار ضیافت که سازه‌ای جدیدتر به شمار می‌رفت.

در اوج تحولات ناشی از تخصیص مالیات بر سرمایه، در دوران بعد از جنگ، ستسوگون از دست مالک قبلی‌اش یعنی صنعتگری که از سر تفریح به عنوان یک استاد چای هم ظاهر می‌شد…