فلق و غروب همرنگند

فلق و غروب همرنگند

درباره نویسنده فرناز نخعی:

فرناز نخعی نویسنده کتاب فلق و غروب همرنگند، متولد ۱۳۴۵ در تهران و دانش‌آموخته رشته ایمنی صنعتی (کارشناسی) است. وی نویسندگی را از کودکی آغاز کرده و نوشتن و خواندن در خانواده‌اش یک اصل بدیهی و لازم بوده است. اولین نوشته‌هایش در مجلات چاپ شده و نخستین رمانش به نام «طلوع سپیده» در نشر البرز سال ۸۰ منتشر شده است. پس ‌از آن با نشرهای علی و پرسمان ‌هم کار کرده و تا امروز هفت عنوان کتاب چاپ شده دارد که عبارتند از: «طلوع سپیده»، «اوج آسمان»، «آن‌سوی مرز عشق»، «بسامه»، «یک قطره زندگی»، «مثل دریا مثل موج» و «شب ستاره».

معرفی کتاب فلق و غروب همرنگند:

قسمتی از کتاب فلق و غروب همرنگند:

مبهوت می‌شوم. خاطرات واضحی پشت فرمان یک پراید هاچ بک قرمز دارم که در بسیاری از آنها امیر کنارم نشسته است. یکی از این خاطرات که از همه واضحتر است، مال اوایل تابستان امسال بود، پنج شش ماه قبل. آخرین امتحانم را داده بودم. شاد و خندان از جلسه بیرون آمده بودم و توی حیاط دانشگاه ایستاده بودم. خیره شده بودم به ساختمانی که شش سال از عمرم در آن گذشته بود. هیچ حسی نسبت به آنجا نداشتم. هیچ دوستی نداشتم. فقط برایم مکانی بود که می توانست مرا به گرفتن مدرک دلخواهم برساند، فوق‌لیسانس حقوق.

به خاطر امیر وارد این رشته شده بودم. آن زمان هیچ علاقه‌ای به هیچ رشته ای نداشتم فقط میخواستم هم رشته‌ی امیر باشم. او در دانشگاه دولتی درس خوانده بود ولی من آزاد قبول شده بودم. سالی که وارد دانشگاه شده بودم، امیر لیسانسش را گرفته بود و همان سال ارشد قبول شده بود و من از همان سال اول مطمئن شده بودم که من هم باید ارشد بخوانم. آن زمان خیلی مسیر دور و دراز و سختی به نظرم می رسید ولی در طول دوره ی لیسانس به رشته‌ام علاقه‌مند شده بودم و ارشد را با اشتیاق بیشتری خوانده بودم.

حالا آخرین امتحانم هم تمام شده بود. از دانشگاه بیرون دویدم و پشت فرمان نشستم. با امیر قرار داشتم و هیچ چیزی بهتر از این نبود. چه اهمیتی داشت که بقیه دسته دسته و خندان در حال گفتگو از دانشگاه به کافه ای رفته بودند و من همراهشان نبودم؟ امیر در تمام طول عمرم جای دوستان نداشته‌ام را پر کرده بود. یادم است که دیر شده بود و تا جایی که ترافیک نبود، تند و ماهرانه رانندگی میکردم. نرسیده به میدان ونک سرعتم را کم کردم و به باند کناری آمدم. وقتی او را دیدم که کنار خیابان ایستاده و خیره شده بود به…