تنها بازمانده

شبی هولناک در سال 1929، در ایالت مین، پدر و مادر لنورا هوپ با ضرب چاقو کشته می‌شوند و خواهرش نیز به دار آویخته می‌شود. لنورای هفده‌ساله مظنون اصلی این حادثه شناخته‌ می‌شود، چراکه او تنها بازمانده‌ی این جنایت بزرگ است. اما پلیس هیچ‌گاه نمی‌تواند جرم او را ثابت کند. حالا در سال 1983، درحالی‌که لنورا در دهه‌ی هشتم زندگی‌اش قرار دارد و بر اثر سکته‌ی مغزی، زبانش لال شده، روی صندلی چرخ‌دار نشسته است و تنها با زدن دکمه‌ی ماشین تحریر منظورش را به پرستارش، کیت، می‌رساند.

او که سال‌ها پیش قتل خانواده‌اش را انکار کرده بود، حالا در این شب خاص، ادعا می‌کند که می‌خواهد حقیقت را فاش کند. رایلی سیجر با این شروع طوفانی در رمان تنها کسی که باقی ماند مخاطب را متوجه می‌سازد که با چه رمان مهیج و پرتعلیقی روبه‌روست. این نویسنده بی‌رحمانه داستان جنایی و معمایی‌اش را آکنده از رمزورازهای تودرتو، پیش چشم مخاطب می‌گستراند و او را به هزارتوی بزرگی وارد می‌سازد.

کیت به لنورا بدبین است. نمی‌داند وقتی لنورا از گفتن حقیقت حرف می‌زند، چه چیزی در ذهنش می‌گذرد؛ آیا می‌خواهد دروغی بزرگ در جلد حقیقت تحویلش دهد، یا بدتر از آن حقیقتی هولناک را فاش کند. به‌هرحال مشتاق است که حرف‌های او را بشنود، پس کمکش می‌کند تا انگشتش را روی دکمه‌های ماشین تایپ حرکت دهد. کیت به‌زودی می‌بیند که لنورا به تمام اعمال شنیعی که پیش‌تر آن‌ها را اتهامات بی‌جا می‌شمرد، اعتراف می‌کند. این اعتراف از زبان پیرزنی مریض و ناتوان که روی ویلچر نشسته، ماجرا را از قبل هم ترسناک‌تر می‌کند.

مهارت رایلی سیجر در طرح داستانی ترسناک و معمایی ستودنی است و او توانایی خود را بار دیگر با نگارش کتاب تنها کسی که باقی ماند ثابت می‌کند. سیجر شخصیت دختری را می‌پروراند که مشکوک به قتل تمام اعضای خانواده‌اش است، اما تا روزهای پایانی عمرش لب به گفتن حقیقت باز نمی‌کند. اما آیا حقیقتی که لنورا به کیت می‌گوید، واقعیت دارد؟ آیا او واقعاً مسئول مرگ خواهر، پدر و مادرش است؟