نازیلا نقی‌زاده

میان آسمان و زمین معلق بودم؛ جایی که ستاره‌ها چشمک می‌زدند و ماه می‌خندید و زمین دهن کجی می‌کرد. من بودم و یک جهان نامتناهی که دورم را گرفته بود. می‌دانی از چه وقت می‌گویم؟ از همان وقتی که دنیا برایم تمام شده بود. همان وقت بود که تو آمدی. تو آمدی که به من بگویی می‌شود از همه چیز...