دوناتلا دی پیترآنتونیو

بعضی از رمان‌ها به نقطۀ عمیقی از وجودمان راه پیدا می‌کنند، آن‌قدر درونی و شخصی روایت شده‌اند که گویی ما را به اسم کوچک صدا می‌زنند. این دقیقاً همان چیزی است که از صفحات اول آرمینوتا اتفاق می‌افتد؛ وقتی شخصیت اصلی داستان، با چمدانی در یک دست و‌ کیسه‌ای پر از کفش در دست دیگرش، زنگ خانۀ غریبه‌ای را می‌زند....