کمیل سوهانی

ما پشت میزنشین‌ها هرروز صبح سر کارمان می‌رویم و روی همان صندلی همیشگی می‌نشینیم و به مانیتور و در و دیوار اتاقمان چشم می‌دوزیم. همه‌ چیز یکنواخت است: رایانه‌مان، کاغذهایمان، و پنجره‌ای که به دیوار ساختمان روبه‌رو باز می‌شود. گاهی احساس می‌کنیم جز این صحنۀ تکراری رابطه‌ای با دنیای واقعی نداریم؛ ما همان کسانی هستیم که از دبیرستان به دانشگاه...