فاطمه مرادی

خودم رو دست خواب سپردم. مسیر سختی رو اومده بودم. خستگی این سفر اجباری توی تنم مونده بود. دوست داشتم ساعتها بخوابم. توی خوابم همون خونهی اولم رو دیدم. بغضم گرفته بود. احساس غریبی می کردم. دوست داشتم زار بزنم، ولی گفتم زشته، همین اول کاری میگن ببین چه دختر زر زروئیه، همهش اشکش دم مشکشه. با احساس گرسنگی؛ غم...