گریزان

گریزان

« همهی شغلها انسان را نابود می کنند، جز یکی: «شاعرى». این حرف را شارل بودلر گفته بود. حالا دیگر این هم در مورد زمان ما صدق نمی کند. حالا دیگر حتی شاعری هم، مثل شغل های دیگر، روحمان را ذره ذره نابود می کند. با آرایش، زخم هایمان را، حفره های درون روح و هویتمان را می پوشانیم حفره هایمان را با کار و مشغولیت، با ورود به عرصه های اجتماعی، با شهرت و عنوان و موفقیت های شغلی پر می کنیم. اما پشت این زرق و برق، همه مان درد مشترکی را حس می کنیم حس نقصانی که نتوانسته ایم کاملش کنیم. خستگی و پژمردگی پایان ناپذیری را همچون کیسهی آردی روی دوشمان حمل می کنیم. روزها مثل سنگ آسیاب، آهسته و سنگین به دور خود می چرخند. ما آدم ها دنبال عشقی هستیم که ما را از این دایره ی ابدی بیرون بکشد، عشقی متفاوت و غیرمعمولی… »