پیر پرنیان اندیش (در صحبت سایه)

کتاب پیر پرنیان اندیش براساس گفت‌وگوهای میلاد عظیمی و عاطفه طیّه با شاعر گرانقدر کشورمان هوشنگ ابتهاج نوشته شده و شامل خاطرات این شاعر از کودکی تا زمان حال می‌شود. این کتاب به‌صورت مصاحبه تنظیم شده است. درواقع پیر پرنیان اندیش بیش از آنکه کتاب خاطرات باشد، گفت‌گوی دو جوان علاقه‌مند به هوشنگ ابتهاج با وی درباره زندگی و عقایدش نسبت به مسائل مختلف است.

پدیدآورندگان این اثر درباره‌اش چنین می‌گویند: «این کتاب ماحصل چندصد ساعت مصاحبت آزادوار و بی‌آداب و ترتیب با سایه است؛ از خرداد ۱۳۸۵ تا بهار ۱۳۹۱ که آخرین نمونه‌های کتاب را تلفنی با سایه بررسی می‌کردیم. این کتاب البته دربرگیرنده‌ی همه‌ی آنچه در صحبت سایه دیده و شنیده‌ایم نیست؛ نه حجم کتاب چنین اقتضایی داشت و نه روزگار و مصلحت‌سنجی‌های سایه به ما چنان مجالی می‌داد؛ اما هرچه در این کتاب می‌خوانید، شنیده‌ها و دیده‌هایی است مستند به صوت و تصویر و ما از این حیث تا حد وسواس امانت‌دار بوده‌ایم.» گفت‌وگو با سایه، انتقادی و همراه با بحث‌های داغ و گاه تند و تیز بوده و در تنظیم و تدوین کتاب از انتقادها و سخنان پرسشگر صرف‌نظر شده تا خواننده حرف‌های سایه را بخواند.

جلد اول بیشتر به خاطرات و سیر و سلوک حیات سایه و آنچه در اندرونی شاعر گذشته می پردازد و مخاطب را با دنیای او پیوند می دهد. این جلد از کتاب معمولا با اقبال عمومی بیشتری مواجه می شود. جلد دوم با مطالبی در وصف شعر و شعرا آغاز می شود و سپس مطالبی پراکنده و تیتر وار را به مخاطب عرضه می کند و در نهایت آلبوم عکس های سایه از قدیم تا جدید پیش چشمان خواننده ورق می خورد. لازم به ذکر است این کتاب در سال 91 به چاپ رسید و هنوز یک ماه از عرضه ی آن نگذشته بود که درخواست بیشمار مخاطبین آن را به مرحله‌ی چاپ‌های بعدی رساند.

شما چطور یه تصنیفو می‌نویسین؟ تو دلتون آواز می‌خونین؟ آهنگو می‌شنوین و همون لحظه می‌سازین؟ یا …

اولین کاری که می‌کنم اینه که آهنگو حفظ می‌کنم طوری که دیگه می‌تونم از اول تا آخرشو بخونم.

در نتیجه افاعیلشو می‌نویسم.

برام فرقی نمی‌کنه که مثلاً فَعَل بنویسم یا فع بنویسم یا مفاعلین بنویسم. بستگی داره که اون کلمه چه جایی رو می‌گیره

پایه‌ها رو بر این اساس می‌نویسم. مثلاً می‌نویسم:

فَعَل فَعَل مفاعیلن فَعَل فاعلاتن

استاد! این قید و بند‌های فنی و لفظی که شما برای ساختن تصنیف رعایت می‌کنین، به عاطفه‌ی کلام لطمه نمی‌زنه؟

نه. نمی‌ذارم این اتفاق بیفته.

گاهی پیش می‌‌آد که چندین لفظ رو می‌تونم انتخاب کنم. اما می‌گم این نمیشه، اونی که می‌خوام نیست.

اصل برای من عاطفه‌ی شعره. کلمه‌ای باید بیاد که اون چیزی که من می‌خوام بگمو با همه‌ی این قید و بندهایی که براتون گفتم، بتونه بیان کنه…

معامله و مدارا هم نمی‌کنم

گاهی خیلی راحت همه چی درست می‌شه و جور در میاد و گاهی هم می‌مونه… خوب بمونه… ولش می‌کنم!

یک ماه، دو ماه، یک سال بعد با یه حال دیگه می‌رم سراغش… تو غزل هم همین‌طوره.