پرونده‌های شرلوک هلمز

پرونده‌های شرلوک هلمز

درباره نویسنده آرتور کانن دویل:

آرتور کانن دویل (Arthur Conan Doyle) نویسنده کتاب پرونده‌های شرلوک هلمز، زاده بیست و دومین روز از مه ۱۸۵۹ در ادینبورگ اسکاتلند. دویل پزشکی بود که در ابتدا طبابت می‌کرد، اما دلیل شهرت و معروفیت او، بیش از هر چیز، خلق یک کارآگاه خصوصی به نام شرلوک هولمز در جهان داستان‌های جنایی است. پدر و مادر دویل، هر دو ایرلندی‌تبار و کاتولیک بودند که در سال ۱۸۵۵ ازدواج کرده بودند. سال ۱۸۹۳ بود که دویل پدر خود را از دست داد و در نه سالگی، به کمک عموی متمول خود، به مدرسه فرستاده شد و در سال ۱۸۷۵ برای تحصیلات آکادمیک، راهی دانشگاه شد.

حین تحصیل در دانشکده پزشکی بود که نوشتن داستان کوتاه را آغاز کرد. نخستین داستان کوتاه او در مجله بلک‌وود به چاپ رسید. با آنکه به‌جز مخلوق نام‌دار دویل، شرلوک هولمز، آثار دیگری نیز در پرونده او به چشم می‌خورد اما بی‌راه نیست اگر بگوییم، این شرلوک هولمز است که سبب جایگاه درخشان کانن دویل در جهان ادبیات شده است. دره وحشت، حلقه سرخ، برق نقره‌ای، رسوایی در کشور بوهم، عینک دور طلایی، سیمای زرد و اتود در قرمز لاکی از جمله آثار اوست.

درباره کتاب پرونده‌های شرلوک هلمز:

پرونده‌های شرلوک هلمز آخرین مجموعه داستانی منتشر شده دربارهٔ شخصیت خیالی شرلوک هلمز از آرتور کانن دویل است که در مجله استراند بین اکتبر ۱۹۲۱ تا آوریل ۱۹۲۷ چاپ شده‌است.

ماجراهای این سری داستان‌های شرلوک هلمز عبارت اند از:

1. موکل سرشناس
2. سرباز رنگ پریده
3. سنگ مازارین
4. سه سنتوری
5. خون‌آشام ساسکس
6. سه گری دب
7. پل ثور
8. یال شیر
9. مستأجر نقاب زده
10. قلعه قدیمی شاسکوم
11. رنگرز بازنشسته
12. مرد خزنده

قسمتی از کتاب پرونده‌های شرلوک هلمز:

دکتر واتسن از اینکه خود را یکبار دیگر در اتاق ریخته پاشیده‌ی طبقه‌ی اول عمارت خیابان بیکر می‌یافت خشنود بود. این اتاق نقطه آغاز ماجراهای قابل توجه بی‌شمار به حساب می‌آمد. به دوروبرش نگاه کرد؛ به نمودارهای علمی روی دیوار، میز کار آزمایشگاه که اسید جا به جا آن را سوزانده بود، جعبه‌ی ویلن که در گوشه‌ای از اتاق به دیوار تکیه داده شده بود و سطل زغال سنگ که از همان اول جای پیپ ها و کیسه‌ی تنباکو بود. دست آخر چشمش به چهره‌ی گشاده و خندان بیلی افتاد؛ خدمتکار جوان اما بسیار باهوش و فهمیده‌ای که پیله‌ی تنهایی و انزوایی را که کارآگاه برجسته و محزون را احاطه کرده بود تا حدی از هم می‌شکافت.