نابخردیهای پیشبینی پذیر (نیروهای پنهانی که به تصمیم ما شکل می‌دهند)
درباره نویسنده دن آریلی:
دن آریلی (زادهٔ ۲۹ آوریل ۱۹۶۷) دانشمند و یکی از معروف‌ترین متخصصان حوزه روانشناسی و اقتصاد رفتاری اهل ایالات متحده آمریکا است. وی دکتری تخصصی خود را ابتدا در رشته روانشناسی شناختی و سپس در رشته مدیریت کسب‌وکار گرفته است. او استاد دانشگاه دوک است که به دلیل دستاوردهای فوق‌العاده‌ای که داشته است از سوی دانشگاه به وی لقب James B. Duke Professor داده شده است.
پروفسور آریلی از محبوب‌ترین سخنران‌های کنفرانس‌های تد می‌باشد. ویدئو سخنرانی‌های وی در TED بیش از 10 میلیون بار بازدید شده است. وی همچنین برندهٔ جوایزی همچون جایزه ایگ‌نوبل شده‌است. از مهمترین فعالیت‌های وی نگارش کتاب‌های پرفروش و پر مخاطب در حوزه اقتصاد رفتاری اشاره کرد. که می‌توان از کتاب‌های نابخردیهای پیش بینی پذیر و پشت پرده‌ی ریاکاری نام برد که مورد استقبال فراوانی قرار گرفتند.
درباره کتاب نابخردیهای پیشبینی پذیر:
* چرا سردرد ما پس از خوردن آسپیرین یک سنتی باقی می‌ماند. ولی بعد از خوردن آسپیرین ۵۰ سنتی از بین می‌رود؟
* چرا وقتی معده‌مان دیگر جا ندارد، باز هم سراغ بوفه‌ی مجانی می‌رویم؟
* چرا بابت یک فنجان قهوه ۱۵/۴ دلار می‌دهیم درحالی‌که تا همین چند سال پیش بابت آن کمتر از یک دلار می‌پرداختیم؟
وقتی زمان تصمیم‌گیری در زندگی‌مان می‌رسد، فکر می‌کنیم کنترل اوضاع در دست‌مان است. فکر می‌کنیم انتخاب‌هایی هوشمندانه و خردمندانه انجام می‌دهیم. ولی آیا به راستی چنین است؟
دن آریلی، اقتصاددان رفتاری با یک سری آزمایش‌های روشنگرانه و اغلب شگفت‌انگیز بر این تصور عمومی که ما اصولاً به شیوه‌های خردمندانه عمل می‌کنیم، خط بطلان می‍‌کشد. آریلی با در هم آمیختن تجربه‌ی روزمره و پژوهش‌های تحول‌برانگیز، نشان می‌دهد که چگونه توقعات، عواطف، هنجارهای اجتماعی، و دیگر نیروهای نامریی و گویی نامنطقی، توانایی تعقل ما را به بیراهه میکشاند.
آریلی پی برده که نه تنها ما همه روزه اشتباهات ساده‌ی تعجب‌آوری انجام می‌دهیم. بلکه دوباره همان نوع اشتباهات را تکرار می‌کنیم. ما دائماً اضافه می‌پردازیم، دست‌کم می‌گیریم و پشت‌گوش می‌اندازیم. ما قادر نیستیم که اثرات ژرف عواطف‌مان را برآنچه که می‌خواهیم درک کنیم و برای آنچه که داریم ارزش اضافی قایل می‌شویم. اما این رفتارهای گمراه‌کننده نه تصادفی‌اند نه بی‌مفهوم. آنها اسلوب‌مندند و قابل پیشبینی- و ما را به‌طور پیش‌بینی‌پذیری نابخرد می‌سازند.
از نوشیدن قهوه تا کم‌کردن وزن، از خریدن ماشین تا برگزیدن شریک زندگی، آریلی چگونگی در هم شکستن این الگوهای اسلوب‌مند اندیشه را برای گرفتن تصمیم‌های بهتر تشریح می‌کند. نابخردیهای پیش‌بینی‌پذیر شیوه‌ی بر هم‌کنش ما با جهان دگرگون خواهد ساخت- یک تصمیم کوچک در هر زمان.
قسمتی از کتاب نابخردیهای پیشبینی پذیر:
چرا نمی‌توانیم خودمان را واداریم که آنچه را که می‌خواهیم انجام دهیم، انجام دهیم؟
در صحنهٔ زندگی آمریکایی، که آکنده است از خانه‌های بزرگ، خودروهای بزرگ، تلویزیون پلاسمای صفحه بزرگ، پدیدهٔ بزرگ دیگری هم وارد شده است. بزرگ‌ترین کاهش در نرخ پس‌انداز شخصی از دوران رکود بزرگ.
۲۵ سال به عقب برگردید، و ببینید که نرخ‌های دو رقمی پس‌انداز چیزی عادی بودند. تا همین اواخر در ۱۹۹۴ نرخ پس‌انداز تقریبا ۵ درصد بود، ولی در ۲۰۰۶ نرخ پس‌انداز به زیر صفر ــ تا منفی یک درصد ــ فرو افتاده بود. آمریکایی‌ها نه تنها پس‌انداز نمی‌کردند که بیش از درآمدشان هزینه می‌کردند. وضع اروپایی‌ها به مراتب بهتر است ــ آنان میانگین ۲۰ درصد پس‌انداز دارند. نرخ ژاپن ۲۵ درصد است. از آنِ چین ۵۰ درصد است. پس چرا آمریکا چنین است؟
می‌اندیشم که یک پاسخ آن است که آمریکایی‌ها به مصرف‌گرایی بی‌حساب و کتاب معتاد شده‌اند. مثلاً به منزلی سر بزنید که پیش از ساخته شدن این همه چیزی که داریم، ساخته شده باشد و نگاهی به اندازهٔ کمدهای آن بیندازید. برای نمونه خانهٔ ما در کمبریج ماساچوست ساخت ۱۸۹۰ است و اصلاً هیچ کمدی ندارد. خانه‌های دههٔ ۱۹۴۰ دارای کمدهایی‌اند که آنقدر بزرگ هستند که بشود در آنها ایستاد. کمدهای دههٔ ۱۹۷۰ اندکی بزرگ‌ترند. شاید عمق کافی برای جا دادن یک خوراک پز، یک جعبه از نوارهای هشت تِرَکی، و چند دست لباس دیسکو. اما کمدهای امروز از نسل دیگری هستند. «کمد راهرویی» به این معناست که شما تقریبا می‌توانید در آن چند گامی بردارید. این کمدها هر اندازه که عمیق هم باشند آمریکایی‌ها راه‌هایی را برای پر کردن آنها تا خرخره پیدا می‌کنند.
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.