مهمان نیمه‌شب

در دوازهمین روز ماه آگوست سال ۲۰۰۰، آبی موریس، از نفس افتاده و در حالی که از شقيقه‌اش عرق می‌چکید، برای پیاده‌روی شبانه‌اش با عجله از باریکه راه خاکستری رنگ جاده شنی پایین می‌رفت. با وجود پیراهن آستین بلند، شلوار و اسپری حشره کشی که استفاده کرده بود، پشه‌ها به دنبال پوست و گوشت بدنش، هاله‌ای را در اطراف سر و صورت او تشکیل داده بودند.

فقط دل خوش بود به نور ماه و همراهی پیر، سگ سیاه نژاد لابرادور خودش. شوهرش، جی، فکر می‌کرد که پیاده روی در این موقع از شب کار عاقلانه‌ای نیست، اما با کار مداومش در تمام طول روز، بعد برداشتن بچه کوچکش از مهد کودک و بعد هم رسیدگی به تمام کارهای خانه، بین ۹:۳۰ تا ۱۰:۳۰ شب فقط یک ساعت از روز واقعا مال خودش بود.

نه اینکه ترسیده بود؛ آبی با راه رفتن در چنین جاده هایی بزرگ شده. جاده های محلی پوشیده از شن و خاک و پوشیده از مزارع ذرت. در سه ماهی که در اینجا زندگی می کردند، هرگز در پیاده روی های عصرانه اش با کسی روبه رو نمیشد، که این برایش خیلی هم خوب بود.

«روسکو، روسكو!» صدای دخترانه‌ای از دور به گوشش رسید. ابی با خود فکر کرد حتما آنجا کسی دارد سگش را صدا می‌کند تا به خانه بیاید. «روسکو»؛ این کلمه آهنگین بیان می شد اما در عین حال با حالتی عصبانی.

پپر به شدت نفس نفس میزد، زبان صورتی رنگش ضخیم بود و تقریبا روی زمین کشیده می‌شد.