مسیر آشتی (از استبداد به دموکراسی)

مسیر آشتی (از استبداد به دموکراسی)

درباره نویسنده دزموند توتو:

اسقف اعظم دزموند مپیلو توتو (Desmond Mpilo Tutu) (متولد ۷ اکتبر ۱۹۳۱) از فعالان صلح و رهبران جنبش ضدآپارتاید آفریقای جنوبی است. در سال ۱۹۸۴ برنده جایزه نوبل صلح شد. کتابی به نام کتاب شادی (شادمانی استوار در دنیایی ناپایدار) که گفتگوی اسقف دزموند توتو با چهاردهمین دالایی لاما می‌باشد در سال ۲۰۱۶ منتشر شد ژانر این کتاب خودیاری نیز هست. اسقف دزموند توتو بیماری سرطان دارد. او متأهل است و چند فرزند دارد. وی هم‌چنین عضو سازمان ریش‌سفیدان است که برای برقراری صلح در جهان تلاش می‌کنند و نلسون ماندلا، جیمی کارتر نیز در آن عضویت دارند. او در 26 دسامبر 2021 درگذشت.

درباره کتاب مسیر آشتی:

نلسون ماندلا: «کمیسیون حقیقت و آشتی آفریقای جنوبی نوری بود که بر زندگی همه‌ی ما تابیده شد… در طول برگزاری جلسات دادگاه‌های عمومی این کمیسیون، دزموند توتو همه‌ی دردهای مشترک، افسوس‌ها، امیدها و اعتماد و باور ما را به آینده، به نمایش گذاشت.»

قسمتی از کتاب مسیر آشتی:

۲۷ آوریل سال ۱۹۹۴ فرا رسید. روزی که سال‌های بسیار طولانی را برای رسیدن آن انتظار کشیدیم؛ روز پیروزی بر آپارتاید. برای رسیدن به این روز تعداد زیادی از مردم ما گاز اشک آور را تجربه کردند، وحشت از سگ‌های درنده پلیس را احساس کردند، درد باتوم و شلاق، طعم بازداشت، شکنجه، تحریم و حصر را چشیدند و بسیاری شان به زندان افتادند؛ بخشی شان به تبعید رفتند و برای کسانی نیز حکم اعدام صادر شد. سرانجام روز رای دادن ما فرا رسید؛ روزی که توانستیم برای نخستین مرتبه در زندگی مان، در سرزمین مادری مان، در انتخاباتی دموکراتیک شرکت کنیم.

من برای رسیدن این روز، تا ۶۲ سالگی منتظر ماندم و نلسون ماندلا تا ۷۶ سالگی. روز ۲۷ آوریل ۱۹۹۴ فضا سرشار از هیجان، انتظار، اشتیاق و حتی ترس بود؛ بله، ترس از راست گراهایی که سوگند خورده بودند این روز را به روز پیروزی توطئه های پلیدشان تبدیل کنند. با اینکه در آن روز بمب هایی در گوشه و کنار و مرکز کشور منفجر شد و با اینکه در فرودگاه بین المللی ژوهانسبورگ بمب هایی منفجر شد و درنتیجه هر اتفاقی می توانست روی بدهد، اما آنچه آن ها می خواستند به وقوع نپیوست.

همانند همیشه صبح زود از خواب بیدار شدم. برای مدتی در سکوت به فکر فرو رفتم؛ پیاده روی کردم و سپس نیایش صبحگاهی و مراسم عشاء ربانی را در کلیسا به جا آوردم. می خواستیم اتفاقات مثل همیشه و به طورعادی در این روز غیرطبیعی تاریخ سرزمین مان که به آن عشق می ورزیم، روی دهد. چه محزون و ملول سرزمین ما که خاکش آغشته به خون فرزندانش است. در زمانی که خشونت به بیماری ای بومی و فراگیر مبدل شده بود، این روز سرآغاز تحولات تاریخی و سرنوشت سازی برای آفریقای جنوبی شد.

در آخرین لحظه، ماگوسوتو بوتلزی رئیس حزب آزاد اینگاتا نقش مهمی را ایفا کرد. او تهدید کرده بود که در انتخابات شرکت نمی کند. همه، خودمان را برای خونریزی هایی وحشتناک آماده کرده بودیم؛ به ویژه در بخش کووازلو در ایالت ناتال، جایی که رقابتی دیرینه و خونین بین آن ها و نلسون ماندلا از کنگره ملی آفریقا در جریان بود و انسان هایی بی شمار قربانی عملکردهای متعصبانه و خشن آن ها شده بود.

نفس ها را در سینه حبس کرده بودیم و متعجب و منتظر، از خود می پرسیدیم که چه تعداد انسان دیگر در این میان کشته خواهد شد؟ بازی پرمخاطره ای بود و و سرانجام، بخشش و مهربانی رو به سوی ما آورد. با وساطت یک کنیایی مرموز، رئیس بوتلزی متقاعد و ترغیب شد تا از موضع تحریم انتخابات که دورنمایی وحشتناک و راه افتادن حمام خون را ترسیم می کرد، کوتاه بیاید. کشور نفس آرامی کشید. ما اینجا بودیم، برای انجام یک عمل سیاسی و مدنی که در همه کشورهای عادی دنیا امری طبیعی تلقی می شود و تنها نگرانی، بی علاقگی مردم به رای دادن است. در آنجا از تهدید، خشونت و ضرب و شتم در پای صندوق های رای خبری نیست؛ چیزی که ما با ترس انتظار وقوع اش را داشتیم.