فلسفه و مسائل زندگی (دانشنامهی فلسفهی استنفورد 2)
درباره کتاب فلسفه و مسائل زندگی:
“فلسفه و مسائل زندگی” عنوان دومین مجموعه از دانشنامههایی است که این بار در قالب “دانشنامۀ فلسفۀ استنفورد ٢” به چاپ رسیدهاند. اگر یک کتاب درسی زیستشناسی را باز کنید، یک تعریف از زندگی پیدا خواهید کرد؛ این تعریف معمولا به صورت فهرستی از ویژگیهایی در مورد موجودات، اجزای مختلف تعاملات آنها یا تاریخچه آنها اعمال می شود. اغلب این تعاریف چیزی جز توصیف یا تکیه بر تعهدات نظری بحث برانگیزتر نخواهد بود.
همچون بسیاری از مفاهیم اساسی، تعریفی از زندگی که مناقشه برانگیز نباشد، دشوار است. اکثر افراد با نادیده گرفتن موارد حاشیهای، پذیرش مبهم بودن موارد مرزی، یا کنار گذاشتن کل موضوع، از این موضوع اجتناب میکنند. با این وجود، افراد زیادی هستند که به نظر میرسد کارشان نیازمند مرزبندی دقیق زندگی است، بهویژه در عرصههای علمی جدید، مانند اختر زیستشناسی، خاستگاههای حیات، یا زیستشناسی مصنوعی. به این ترتیب، ماهیت “فلسفه و مسائل زندگی” همچنان یک موضوع بحث داغ است.
از نظر تاریخی، وقتی فیلسوفان و دانشمندان مفهومی را تعریف میکنند، هدف فراهم آوردن شرایط لازم و کافی برای درک آن است. این تعاریف نظری (که تعاریف واقعی، ایدهآل یا فلسفی نیز نامیده میشوند) اغلب غیرعملی یا شکننده هستند زیرا میتوان آنها را با یک مثال متقابل تصوری به چالش کشید. به همین ترتیب، برای هر تعریفی از زندگی، میتوان موارد زندهای را نشان داد که از تعریف خارج شدهاند یا غیر زنده محسوب میشوند. در “دانشنامۀ فلسفۀ استنفورد ٢”، به ارائهی تعاریف نظری مختلف پیرامون “فلسفه و مسائل زندگی” پرداخته و آن را از جهات مختلف موشکافی میکند. این کتاب که جلد دوم از این پروژهی ارزشمند به حساب میآید، زیر نظر “مسعود علیا” به فارسی بازگردانی و تدوین شده است.
قسمتی از کتاب فلسفه و مسائل زندگی:
وقتی مردم با این سؤال مواجه میشوند که چه چیز در زندگی آنان از اهمیت برخوردار است، غالبا به شوخی اشاره میکنند. شریکان زندگی وقتی آن ویژگیهای همسرشان را که برایشان بسیار ارزشمند است فهرست میکنند، معمولا «شوخ طبعی» را در صدر یا نزدیک به آن مینشانند. فیلسوفان با موضوعات مهم در زندگی سر و کار دارند؛ بر این اساس، دو چیز در اظهارات آنها درباره شوخی شگفت آور است:
نخست قلت گفتههای ایشان در این باره است. از روزگار باستان تا قرن بیستم، بیشترین مطلبی که فیلسوف نامداری درباره خنده یا شوخی نوشته است از حد مقاله فراتر نرفته، و [افزون بر این] تنها معدودی متفکر کم آوازهتر همچون فرانسیس هاچیسون و جیمز بیتی در این مورد به این اندازه قلم زدهاند. باید توجه داشت که واژه humor [شوخی] تا قرن هجدهم به معنای امروزی آن یعنی خنده داری به کار نرفته است و، بنابراین، بحثهای سنتی به خنده یا کمدی پرداختهاند. بیشترین مطلبی که فیلسوفان برجستهای مانند افلاطون، هابز و كانت در مورد خنده یا شوخی نوشتهاند در حد چند بند در متن بحثی درباره موضوع دیگری بوده است. کتاب خندهی هانری برگسون (۱۹۰۰) نخستین کتاب به قلم فیلسوفی نامدار در باب شوخی بود. انسان شناسی اهل مریخ [در مقام ناظری بیرونی و بی طرف] با مقایسه حجم نوشتههای فلسفی در باب شوخی و آنچه در مورد – مثلا – عدالت، یا حتی در باب حجاب بی خبری رالز ه نوشته شده است…
نقد و بررسیها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.