شک‌ناپذیر

روی میز سفره سفیدی بود که البته باید به مغزت فشار می‌آوردی تا یادت بیاید روزگاری سفید بوده و همین چند ساعت پیش زیر آفتاب برق میزده، آراسته به کریستال و نقره جات اما روی تخته‌های چوبی ساده با پایه‌هایی ساده که آدم را مجبور می‌کرد تمام شب پاهایش را جمع کند تا مبادا این عمارت فرو بریزد.

مهمانان جشن آن روز که نمی‌دانم چند نفر بودند، کار را با گردش در باغ آغاز کردند و به محض ورود گیلاس‌های شامپاین توسط ردیف پیشخدمت‌های کت سفید تعارفشان شد، پیشخدمت‌هایی چنان شق‌ورق و خشک که نمی‌دانستی این صفت‌ها را باید در مورد کت‌هایشان به کار ببری یا هیکلشان، هرکدام سینی پر از گیلاس‌های نیمه پر خود را در دست داشتند، ناتوان از لبخند، بار آمده برای خدمت، وقتی هم دستی به سمتشان دراز می‌شد تا لیوانی بگیرد، فقط یک عصر بخیر مهربانانه خشک و خالی می‌گفتند، در جواب هم عصر بخیر می‌شنیدند، بدون اینکه نه پیشخدمت و نه مهمان چشمشان به چشم هم بیفتد، هرکدام مشغول به لیوانی که برداشته می‌شد و مغرور از شرکت در عروسی‌ هانری دلمارا و ليز، او هم دیگر از این پس دلمار.