شاهنشاهی هخامنشی (از کورش بزرگ تا اردشیر اول)
درباره نویسنده والتر هینتس:
والتر هینتس (Walther Hinz) نویسنده کتاب داریوش و ایرانیان، متولد ۱۹ نوامبر ۱۹۰۶ در اشتوتگارت – درگذشت در ۱۲ نوامبر ۱۹۹۲ در گوتینگن، یکی از دانشمندان شاخص در میان دهها ایرانشناس بزرگ آلمانی است که در دو سده گذشته، پژوهشهای بنیادین و بیهمتایی را به جهان ایرانشناسی عرضه داشتند. هینتس (۱۹۰۶–۱۹۹۲) ایرانشناسی پرکار و به ویژه متخصص خط و زبانهای ایرانی و تمدن ایلام بود. او در بسیاری از حوزههای مطالعات ایرانی (همچون تاریخ و تمدن هخامنشیان و ساسانیان، زرتشتشناسی، کتیبهشناسی، تاریخ صفویه و علم اوزان و مقادیر)، صاحب پژوهشهایی ناب و گسترده بود که در کتابها و مقالههای بیشماری از او منتشر شدهاند. هر چند که بسیاری از این دستاوردها در میان ایرانیان به کلی ناشناخته و مهجور ماندهاست.
درباره کتاب داریوش و ایرانیان:
کتاب داریوش و ایرانیان کوششی است برای پرداختن به تاریخ تمدن ایران در زمان هخامنشیان. مخاطب این کتاب بیشتر کسانی هستند که با تاریخ فرهنگ مشرق زمین بیگانهاند تا دانشمندان و متخصصان. بنابراین از پرداخت علمی و تخصصی صرف پرهیز کردهایم و به جز پارهای استثناها از آوردن حواشی و منابع و مآخذ هم صرف نظر نمودهایم.
حاصل ۳۵ سال تحقیق در این کتاب نهفته است و نخستین بار است که از همهی منابع، به همهی زبانها، استفاده میشود. یافتههای باستانشناسی ایران عصر هخامنشی ( ۵۵۰-۳۳۰) را هم پیش چشم داشتهام و از مهمترین رویدادهای آن روزگاران نیز غافل نبودهام. چون برایم مهم بود که نوشتهام ملموس باشد، کتاب از نظر تصویر غنی است. در این جا به کلام و تصویر با یک چشم نگاه شده است.
ایرانیان در میان ملتهایی که تاریخ جهان را شکل دادهاند، مرتبهی والایی دارند. عمیق که میشویم، میبینیم که هنوز هم آنچه ایرانیان در زمان هخامنشیان انجام داده و به دست آوردهاند پر صلابت است. کارل یاسپرس به درستی سدهی ششم پیش از میلاد را با اصطلاح برساخته و مناسب خود « عصر محور» نامیده است: «در این سده انسانی پدید آمد که ما تا به امروز با او زندگی میکنیم.» بر محور این عصر است که در ایران سه ستاره، یعنی زرتشت، کورش و داریوش میچرخیدند. در هند سخن در دست بودا بود. چین دوران لائوتسه و کنفوسیوس را میگذراند. در اسراییل پیامبران ارمیا، حزقيال و اشیای ثانی برخاستند. در این عصر محوری تاریخ جهان، زمین در چنان نور معنوی ای غرق شد که پیشتر هرگز آن را به خود ندیده بود. نشان دادن این که چه قدر از این نور بر ایران تابید و سهم ایران شد هدف این کتاب است.
قسمتی از کتاب داریوش و ایرانیان:
بر سر راه کهنی که از بین النهرین – سرزمینهای پست فرات و دجله به فلات ایران منتهی میشود و در دنبالهی خود فلات ایران را به آسیای میانه میپیوندد، به گفتهی ارنست هرتسفلد از سرپل ذهاب تا همدان، دروازهی آسیا قرار گرفته است. رهگذر در این جا به نگارهها و آثار سنگی بیشماری بر میخورد. باشکوهترین این آثار در روستای بیستون، نزدیک کرمانشاه، قرار دارد. در این جا در پای کوه پر شیب سر به فلک کشیده ای چشمهای پرآب میجوشد. هزارههایی متمادی در پای این چشمه دستههای سوار و کاروانهای عبوری استراحت کردهاند.
این آبادی از دیرباز مقدس بوده است. در زمان ما با ساخت سیلو و کارخانهی قند این آبادی تقدس خود را از دست داده است. بیستون در قرون وسطا بهستان و در زمان باستان بگستانه نامیده میشد، یعنی جایگاه خدایان. داریوش بزرگ در این جا، بر فراز سینهی صخره، در سال ۵۲۰، جریان به قدرت رسیدن خود را با سنگ نبشتهای مصور جاودانه کرده است.
یادمان بیستون داریوش نه تنها مهمترین سند دروازهی آسیا که همهی ایران است. بدون این اثر از تاریخ ایرانیان در عصر هخامنشی چیزی بیشتر از آنچه یونانیان دشمن برایمان روایت کردهاند نمیدانستیم. به علاوه، این سند دروازهی آسیا سنگ بنای همهی دانش امروزی از آسیای مقدم باستان است. چون، از بخت ما، به دستور داریوش نبشتههای او به سه زبان کنده شدهاند ایلامی، اکدی (بابلی ) و فارسی باستان. خط میخی فارسی باستان به فرمان شاهنشاه برای نوشتن این نگاره به وجود آمد…
نقد و بررسیها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.