خسرو آواز ایران

خسرو آواز ایران

درباره نویسنده مسعود زرگر:

مسعود زرگر نویسنده کتاب خسرو آواز ایران، نویسنده ایرانی متولد سال 1341 می‌باشد.

درباره کتاب خسرو آواز ایران:

استاد محمدرضا شجریان در مراسم اهدای مدال شوالیه هنر و ادبیات فرانسه: «موسیقی ایران همیشه و در هر حال بازتاب دهنده جلوههای مختلف این تمدن کهنسال و رنگارنگ بوده است. بازتاب دهنده معماری و مهندسی ایرانی از دل خاک و خشت و لعاب و آرامش و سکوت، خلوت انسی که در آن موج میزند و از خلوص انسانی گفته است که در این خانههای دلباز و روشن رو به نور در دل حضور دائمی طبیعت و خورشید و آب، در جستجوی لحظه آرامش و خلوت و آسایش و خلوص و مهربانی بوده است.»

محمد رضا شجریان در اول مهر 1319 در شهر مشهد متولد شد، در همان سنین کودکی خواندن را به صورت کوکانه شروع کرد. در سال 1326 وارد دبستان شد و تحصیلات خود را آغاز کرد. در همان سال‌ها تلاوت قرآن را نزد پدرش آموخت. در سال 1331 به دعوت رئیس رادیو خراسان به آنجا رفت و در رادیو قرآن تلاوت کرد. خسرو آواز ایران توانست در سال 1332 با نمره ممتاز دبستان را پشت سر بگذارد و وارد دبیرستان شاه‌رضا بشود. او توانست در سال 1336 وارد دانش‌سرای مقدماتی شود؛ در همان جا با آقای جوان، اولین استاد موسیقی خود آشنا شد. در سال 1338 فعالیت خود را به صورت افتخاری در رادیو خراسان شروع کرد. در سال 1339 توانست دیپلم خود را دریافت کند و وارد آموزش پرورش شود شجریان در همان سال‌ها با سنتور آشنایی پیدا کرد و سال‌های بعد توانست اولین سنتور چوبی خود را بسازد.

در سال 1341 با بانو فرخنده گل‌افشان ازدواج کرد؛ حاصل این ازدواج سه دختر به نام های راحله، افسانه، مژگان و پسری به نام همایون می‌باشد فرزندان استاد شجریان در به ترتیب در سال‌های 1342، 1344، 1348 و 1354 متولد شدند. شجریان توانست در سال‌های بعد نزد اساتید بزرگ، آواز را به صورت حرفه‌ای بیاموزد و همچین فعالیت‌هایی در ضمینه خطاطی انجام دهد و موفق به دریافت جوایز خطاطی شود.

قسمتی از  کتاب خسرو آواز ایران:

“خوشا دردی که درمانش تو باشی”

خوشا دردی که درمانش تو باشی/خوشا راهی که پایانش تو باشی

خوشا چشمی که در رخسار تو بیند/خوشا مُلکی که سلطانش تو باشی

خوشا آن دل که رخسارِ تو بیند/خوشا آن دل که دلدارش تو باشی

خوشا جانی که جانانش تو باشی

چه خوش باشد دلِ امیدواری/(که امیدِ دل و)(2) (جانش تو باشی)(2)

(چه خوش باشد)(2)دلِ امیدواری/(که امیدِ دل و جانش تو باشی)(2)

همه شادی و عشرت باشد ای دوست/در آن خانه که مهمانش تو باشی