تلماسه

تلماسه

درباره نویسنده فرانک هربرت:

فرانک هربرت (Frank Herbert) نویسنده کتاب تلماسه، زاده‌ی 8 اکتبر 1920 و درگذشته‌ی 11 فوریه 1986، خبرنگار و نویسنده‌ی آمریکایی بود. هربرت در تاکومای واشنگتن به دنیا آمد. او به خاطر شرایط بد زندگی، در سال 1938 از خانه فرار کرد تا در کنار عموی خود در اورگان زندگی کند. هربرت پس از جنگ جهانی دوم به دانشگاه واشنگتن رفت و در کلاس‌های نویسندگی خلاق شرکت کرد. او پس از دانشگاه به سراغ روزنامه نگاری رفت و در چند روزنامه مشغول به کار شد. هربرت سپس نویسندگی داستان را به شکلی جدی‌تر آغاز نمود و در این حوزه به موفقیت‌های فراوانی رسید.

درباره کتاب ‌تلماسه:

قسمتی از کتاب ‌تلماسه:

یک هفته پیش از مهاجرت خاندان آتریدیز به آراکیس، در میان دوندگی‌های لحظه‌ی آخر که دیگر داشت به جنونی افسارگسیخته و تحمل ناپذیر بدل می‌شد، عجوزه‌ای به دیدار مادرِ پُل آمد.
کاخ کالادان شب نسبتاً گرمی را می‌گذراند و مانند تمام اوقات پیش از بارندگی، روی تخته سنگ‌های برهم چیده‌ی کهنسالی که برای بیست وشش نسل از خاندان آتریدیز حکم خانه را داشتند، نم سردی نشسته بود.

عجوزه از درِ جانبی وارد عمارت شد و با عبور از راهرویی طاق‌دار به اتاق پل رسید. در آن جا لحظه‌ای درنگ کرد و به داخل سرک کشید تا نگاهی به پل بیندازد که در تختخوابش آرمیده بود.
پسرک که حالا بیدار شده بود، در کورسوی چراغ معلقی که نزدیک به زمین شناور بود، پیکر تنومند زنی را می‌دید که در درگاه اتاقش، یک قدم جلوتر از مادرش ایستاده بود. چهره‌ی سایه‌وش پیرزن به جادوگران می‌مانست: موهای درهم تنیده‌اش به تارعنکبوت ماننده بود و چشمانش، در تاریکی باشلقی که بر سر کشیده بود، به دو تکه جواهر براق.

پیرزن گفت: « سنش کمتر از چیزی که هست به نظر می‌آید، نه جسیکا؟ » صدایش تودماغی بود و مانند بالیستِ کوک نشده وزوز می‌کرد.
مادرِ پل با صدایی ملایم و بم پاسخ داد : « در خاندان آتریدیز رشد دیررس معمول است، حضرت والا.»
پیرزن وزوزکنان گفت: « بله شنیده ام، شنیده ام. با این حال… جداً پانزده سالش شده؟»
«بله، حضرت والا.»
پیرزن گفت: «بیدار است. دارد به حرف‌هایمان گوش می‌دهد.» نیشخندی زد و ادامه داد: «شیطانک مکار! البته بد نیست… کمی مکر و حیله برای اشراف زادگان واجب است… و اگر او واقعاً کویساتز هدراخ باشد… خوب…»

پل چشمانش را در پناه سایه‌های تختخواب به اندازه‌ی دو شیار باریک باز کرد و به نظرش آمد که چشمان بیضی شکل براق و پرنده سانِ پیرزن نیز در پاسخْ بازتر و درخشان تر شد.
پیرزن گفت: «حسابی استراحت کن شیطانک! فردا به تمام توان و استعدادهایت برای روبه‌رو شدن با قومْ جبّارِ من نیاز خواهی داشت.» و بعد، همراه مادر پل از اتاق بیرون رفت و در را محکم پشت سرش بست.
پل همچنان بیدار بود. با خود گفت: قوم جبار دیگر چیست؟
آن پیرزن عجیب‌ترین چیزی بود که در اوضاع واحوال آشفته‌ی اخیر دیده بود.