تاریخ فکری ایران معاصر
درباره نویسنده عباس منوچهری:
عباس منوچهری نویسنده کتاب تاریخ فکری ایران معاصر، (متولد ۱۳۳۵) پژوهشگر ایرانی حوزه علوم سیاسی و استاد تمام گروه علوم سیاسی دانشگاه تربیت مدرس است.او دانش آموخته دوره کارشناسی مدیریت از دانشگاه شیراز در سال ۱۳۵۷، کارشناسی ارشد علوم سیاسی از دانشگاه تولیدو در سال ۱۳۵۹ و دکتری علوم سیاسی از دانشگاه میسوری و دوره عالی تاریخ فکری از کالج بوستن در سال ۱۳۶۷ است. او همچنین عضو جمعیت توحید و تعاون و نیز استاد دانشگاه مفید است. همچنین وی یکی از اعضای هیئت موسس انجمن فلسفه میان فرهنگی ایران است.
درباره کتاب تاریخ فکری ایران معاصر:
مدت‌ها قبل از اینکه رنسانس اروپا ایده‌های رادیکالی را ایجاد کند که سرانجام خط فکری اروپا و ایالات متحده را تغییر دهد، دولتمردان، هنرمندان و روشنفکران ایرانی ایده‌هایی را فرموله کردند که به طرز شگفت‌انگیزی اساس ایده‌های مدرنیته را تشکیل داد. از بیش از هزار سال پیش در ایران بین جست‌وجوی مدرنیته و نیروهای تاریک‌گرایی مذهبی درگیری وجود داشته است.
ایران با میراث فرهنگی بسیار غنی و متنوع خود نقشی سازنده در شکل‌گیری آگاهی غربی داشت. کتاب مقدس مملو از ستایش فراوان برای ایران و پادشاهان آن است و این واقعیت که امپراتوری پهناور ایران در آن زمان نمونه‌ای از تساهل مذهبی و فرهنگی بود، از اهمیت بسیاری برخوردار است. اما میراث این تمدن و اندیشه، در کتاب “تاریخ فکری ایران معاصر” به قلم “عباس منوچهری” دیده می‌شود که در آن به طور عمده، موضوعات “سیاست و اجتماع” را زیر ذره‌بین خواهد برد.
نسل جدید روشنفکران ایرانی عمدتا با گفت‌وگو و عملکرد ادبی و قلم‌هایشان شناخته می‌شوند. در این میان نسل ایدئولوژیک روشنفکران ایرانی که در مواجهه با مدرنیته غربی طرفدار نگرش مونیستی بودند که نمونه آن فلسفه‌های مارکسیستی و هایدگری بود و همچنین نسل جدید روشنفکران ایرانی که تصمیم به دور شدن و فاصله گرفتن انتقادی از آن ایدئولوژی‌ها داشتند، دیده می‌شود. موقعیت روش‌شناختی روشنفکران معاصر ایران با گسترش تفکر ضد اتوپیایی بر مبنای بین الاذهانی از یک سو و اصرار برای تبادل گفت‌وگوی غیرتقلیدی با ارزش‌های مدرن غرب از سوی دیگر شناخته می‌شود و “عباس منوچهری” با ارائه‌ی “تاریخ فکری ایران معاصر”، ما را با این ارزش‌ها آشنا میکند.
قسمتی از کتاب تاریخ فکری ایران معاصر:
حسین کاظم زاده ایرانشهر (1340-1262)
زندگی و زمانه
ایرانشهر در تبریز متولد شد و پدرش را که به طب سنتی اشتغال داشت در هفت سالگی از دست داد. مراحل اولیه تحصیلات خود را در ایران و در مکاتب سنتی و در مدرسه تازه تاسیس «کمال» گذراند. پس از تحصیل در رشته های حقوق، علوم اجتماعی و سیاسی در استانبول و لوون بلژیک، در 1912م/1291 ش به پاریس رفت و در کلاس های آزاد دانشگاه سوربون و کولژ دوفرانس شرکت کرد. وی «فن جریده نگاری» را نیز در مدرسه تحصیلات اجتماعی فرا گرفت و بر اثر نگارش سفرنامه ای درباره حج در میان شرق شناسان شناخته شد.
در همین ایام با محمد قزوینی و ابراهیم پورداود انجمن علمی و ادبی ایرانیان پاریس را ایجاد کردند و اقتباسی از داستان رستم و سهراب را به صورت نمایشنامه نوشت که توسط گروهی از دانشجویان و مادام اوهانیان اجرا شد. در 1913 م به توصیه محمد قزوینی در دانشگاه کمبریج به عنوان دستیار ادوارد براون به تدریس زبان فارسی پرداخت و پس از یک سال و نیم به دعوت تقی زاده به برلین رفت تا با همراهی ملییون ایران برای استقلال کشور در برابر اشغال مبارزه کند. به وی ماموریت داده شد به تهران برود و با مذاکره با روسای فرقه دموکرات برای سازماندهی ژاندارمری و ایجاد یک نیروی دفاعی تلاش کند.
دو سال آینده را ایرانشهر در ایران و عثمانی در همراهی و مشارکت با دولت ملی و مهاجران گذراند و در این رابطه مدتی را نیز در زندان بود. حاصل زندان برای او طرح و اندیشه اصلی جلد اول کتاب راه نو در تعلیم و تربیت بود که بعدها به چهار جلد رسید. ایرانشهر در مقدمه ی این کتاب که عمدتا به موضوع الفبای فارسی می پردازد خلاصه ای از تلاش و دیدگاه های روشنفکران یک قرن گذشته ایران را در مورد علل عقب ماندگی ایران مورد توجه و بررسی قرار داده است.
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.