بازی قتل

ردی سرخ روی انگشتش به جا ماند پیپ نگاهش کرد. اگر دقت می‌کرد، شبیه خون میشد نه، خون نبود. ولی می‌توانست چشمهایش را فریب بدهد. رنگ روبی وو بود؛ رژ قرمزی که به اصرار مامان روی لبهایش زد تا «بیشتر شبیه زن‌های دهۀ بیست» شود. پیپ مدام فراموشش میکرد و اتفاقی دستش را به سمت دهانش میبرد و ردی دیگر روی انگشت کوچکش میماند. انگار لکه‌های خون سطح پوست سفیدش را می‌پوشاند.

بیرون خانه رینالدزها ایستادند. پیپ همیشه حس می‌کرد آن خانه شبیه صورت آدم است و پنجره هایش به او زل زده‌اند.

بابا گفت: «رسیدیم دردسر» با لبخندی بزرگ رو کرد به پیپ. پوست سیاه صورتش چین افتاد. بر خلاف نظر مامان، تصمیم داشت برای تابستان ریش‌های جوگندمی‌اش را بلند بگذارد. «مطمئنم تا سرحد مرگ، بهتون خوش میگذره.»

پیپ غر زد. از کی خواسته بود این حرف را بزند؟ زک مؤدبانه خندید. آنها همسایه بودند و چن‌ها چهار خانه پایین‌تر زندگی می‌کردند. پس با هم رفت و آمد داشتند. پیپ حالا ماشین داشت چون هفده ساله شده بود. ولی این آخر هفته، آن را در گاراژ گذاشته بود انگار بابا این طوری برنامه ریخته بود تا بتواند با این شوخی‌های وحشتناک زجرشان بدهد.

پیپ شال خز سیاهش را دور بازوهایش انداخت تا تضادش با پوست سفیدش بیشتر به نظر بیاید. بعد گفت «تموم شد؟» در را باز کرد و چشم غره رفت. بابا با زیرکی گفت: «اوه میخوای من رو با چشم‌هات بکشی؟»

تمامی نداشت. پیپ پیاده شد. «باشه خداحافظ  بابا» زک هم همین کار را کرد  و از آقای آموبی تشکر کرد.